හන්තාන වැටියයතුගායිබිරම් ස්වරයෙන්වැඩ ඇරී ගෙදර යනකඩිමුඩි වැහි වලාකුලුවැහි සුඹුලු ඉ

රැස් බාගත් ඉර තනියමසොහොන් කොතක පෙඳ සූරතඅබැට මිටක් අඳුරට පෙරනොසොයා හිඳ ගිමන් හරිත

නාඹර විල් තෙර අසබඩදිලිසෙන හිම කැට අවුලනබිරියෝසා යුවතීනුඹෙ නීල පෑ දෙතොල් හස මුසුකියත් පවත් යළිඳු සරත්නේන ඉඟි මට

Some day,In a one long summer day,You might find the lost trailBurnt with hell fireLit up by its own fleshUnder a far far mountain canopy.Clouds may whisper With puzzled earth dwellers" It was flying ok Till the last nosedive"Somewhere ....Unseen from mundane eyesMight lie the black boxIn a deep , shrubby valleyWith years of distress signalsCrashed in to a one long good bye

වැසි තදින් ඇද වැටෙනඇතැම් රාත්‍රීන්හීඑන්නීයඈ...බිඳකුදුත් නොතෙමීමයතුරුලෑ දොර පියන් නොහඬවා නොරිදවාසයනයට පිටුපානහිඳගනී අසුරකට....හදබිතෙහි හිස් තැනකනොපැවතුනු ඇසුරකටආ පයින් යන්නීයඉස්සරම වාගේනැති සෙයින් හිස් තැනක වගක්වත්....හද ගැහෙන බවක්වත්... ...

ඉර කර ඇරිය දවසක රාත්තිරි තුරුලට වැදදියවෙවී ගන අඳුරටහමු උනා නුඹ හා මමජීප් රිය හුනසුන යටකබින් ඇලැවුනු දෑසිනඑකුන් විසි වියෙදීමරණයයි රමණය කලේ නුඹපුළුටු උඩු හුළඟේදෑඟිලි බැඳං එල්ලීවියරුව නොහැඬුවේ ඇයිමද මුදු සිනා අතහැරසිය දහසක් කෙවෙනිඅතරින් නුඹය පළවෙනිනික්මුම දැනී පෙනි පෙනිපළා ගොස් නොම සැඟවුනිදෙදොහක ඇවෑමෙන්නුඹ හමුවීමි හැබැහින්තැලී පොඩි උනු කෙටල ගාලකමූනින් අතට පිම්බීමටත් මරණය ඇවිල්ලා අදඋඹෙන් මහ කාලෙකින් පස්සටඉතින් කියපන් අතැර කිමිදුමහිත ...

මේ ප්‍රේමයමදැයිවිපිලිසර වීමටවත්වෙහෙස නම් නොම උනිමහා පිපිරුමට පසුකොයි හෝඅපි උපදිනා වගඅමතක උනා අපිටමඉපිද පියඹා පාව යන කවිවලටයන්න හැකි වන ලෙස මිටි කර ගත්තාද දෑත් අපිලිහිල්වලියලමින් තිබුන හින්දා තටු...ඉනික්බිති උපන් කවි වලට උප්පැන්න නොම විනි ...

මතක බණක් නොබිනූසොහොන් කොතක් නොතැනූසමුගැන්මක් ලැබුනේ නැතිආදර මල් හැලුනූගං ඉවුරට ඇදුනූපෙම්වත් සිත් තුරුණූසාගරයක් ලද පසුවත්ගං නොවිනිද හැරුනූ

නුඹ දමා ගිය පසුත් වැඩුනේයප්‍රේමයේ අයිවි අතූ හුදෙකලා මේ ගිම්හාන කුටිය තුලමටත් ඉඩ නොතියාම

Roads and Lanes,Clouds with Rains,Sprouting SunshinesLinger on pains

ඉඳහිට කඳු වෙත්පසු කර ගිය ගඟනිදුකින් සයුරත සිඹීද ලතැවෙනගඟට හොරාමේකුලක මුවාවෙන්දෑසග දැහැනක සතපා සැනහෙනගල්පර මතුයේහැපි හැපි විසිවෙනගඟට රිදේදැයි රහසින් වැලපෙනගව් සිය දුර සිටදෑසග කඳුලකිකිසිත් නූන සේනලෙකට මුමුණන ...

අතුරුදහන් වී තුන්වසරකට පසුබැස යා නොහී ඉර කැරකෙන රෑක මුදුගාලු මුවදොරදි අවසන් වරට දුටුනුඹ හමු වුනා යාරාවේ දෑල මතුපාවී අවුත් වඩදිය හා මඩ අතරේතෙත බරිතව නමුත් මද සිනහව මුහුනේමන්දස්මිත මුවින් සතුටින් බව පෙනුනේනෙත් දෙක ඇරුනු සෙයකිනි අහසට හැරුනේමියගොස් ඇති වගක් හිතනම් දැන උන්නේඑනමුත් සිරුර දැකුමෙන් සංකා ඇරුනේඅගමුල නොදත් සමහර ගැටපද ලිහුනේබෝයාවකට බැඳි අවසන් හුය ලිහුනේමසැසින් දියනොවී මරණය සිදුවිමමලවුන් සමග ...

හිරු සදිසි සිදු සදිසි ප්‍රේමයන් මල ලොවටනුඹ සදිසි ස්නේහයකඅරුම මෙතෙකැයි නොමැත

ඉපැරණිම පෙම් කවිපාවී අවුත් කඳු මුදුන්වල ඇනි ඇනිනොලදත් ලදත් මහවැහිපෙම් නොකරතියි කාට කිව හැකි...!!!

සිවුරු හළ ප්‍රේමය ඔහේ බලා හුන්නේයපාලං ඇන්දට වාරුවී..වලාකුළු වියන් යටින් මානා කඳු බෑවුම් වංගු අතරින් කොහේදෝ සිට කොහේදෝ යනතනි දොරේ සීටිබිය නවත්තාවි තව මොහොතකින්ප්‍රශ්න දෙකකිනගිනවාද නැද්දපහලට පනිනවාද නැද්ද ...

මගක ආ දුර අහවරඑකලාව නුඹ යන්නෙ කොහොමදනොඅසාම ඈතට ගියනුඹ ගැන තැවෙමි තනි මග

වංකගිරියකඑකම තාප්පේ දෙපසතැවෙන යුවලකි

එකම කෙටි පණිවිඩයකටඇවිත් හිටියා දහ අවුරුද්දකට පසුවත්වලාකුල නුඹ....

යවුලැනුනු ලයකිනිරුහිරුසේ වෑහෙනා කඳුලිනිපහන් සිලකින් නොම නිමිවාරු ගෙන මේ හිමය ඇවිදිමි

ඒක හරි කෙටි ප්‍රේමයක්සරත් ඉර්තුවෙ ප්‍රේමයක්සදාකාලික නොවන බව දැනතනිව ඇවිලුනු ප්‍රේමයක්මුවින් ගොලුවී අසා ගෙන උන්දෑස් මානා මග බලා උන්මෙහෙම ඉන්නේ ඇයිද නොහිතූඅන්ත අසරණ ප්‍රේමයක්බිඳී විසිරුණු පසුවටත්වසන්තය ආ බැව් නොදත්අදහගන්නට විපිලිසර උනුමගෙම කවියක පේලියක් ...