කඩදාසි අහස් යානෙක කෙතරම්ද යා හැකි දුර දෙබෑ කර මුළු අහසම යන්ට හීනෙක ඉවුරට වාසුළි රළක රැවුමට හැකිද යන්නට නොබියව සුසුම් රැල්ලක පවනින් මුදුනකට සඳ පලුවක

හැරයන්නටයි කාලය හදේ මුල් ඇදි තණ බිම යළිත් මේ ලී වැට මත සවස් වරු නොගෙවෙනු ඇත නික්මෙන්නටයි කාලය විලෝ පෙළ නිල අතහැර තවත් නම් නුඹලා හට රහස් පවසන දින නැත දුර යන්නටයි කාලය සොඳුරු බිම පියමං කර හඬන්නට ඉඩ නැති ලොව හඬනු හැරි මට රිසි ලෙස ඉතින් සමුගනිමුද? කතා නොකරම හිඳිමුද? මගේ සුසුම් එක් කර විලෝ අත්තක බඳිමුද? ...

කොළොම්තොට අහසට සිහින් මීදුම එක්කර නුඹට මා සිහිවෙන හැටි බලා ඉන්නෙමි දුර සිට මේ එදා මීදුමමය එදා හාදුත් නළලත අප අතර පමණයි සත් සයුරු තරමට දුර

පුංචිට මේ දවස්වල හරියට වැඩ. තියෙන වැඩ ටික කරගන්න වෙලාවක් නැහැ! ඉදුණු අඹ කන්න ලේන්නු එනවද කියලා ඇහැ ගහගෙන ඉන්න ඕන. රං කුඹලා උළුවස්සේ ගේ හදලා ඉවරද කියලා සැරෙන් සැරේ බලන්න ඕන. කෑම කාමරේ බිත්තියේ අඳින්න ගත්තු චිත්රේ ඇඳලා ඉවර කරන්න ඕන."මොන්ටිසෝරි යන්න ගියාම දවසම ඉවරයි!" පුංචිට කේන්තිත් එක්ක."මම හරි බිසී!" පුංචි අහගෙන ඉන්න ඕන කෙනෙකුට කියනවා. අහගෙන ඉන්න නම් ...

ඇබ්බැහිවීම් පළමු කොටසඇබ්බැහිවීම් දෙවන කොටස ඉතා අසීරුවෙන් ගත කළ මාස තුනක පමණ කාලයෙන් පසු සරසවි නැවත විවෘත කෙරිණි. කඩි ගුලක් ඇවිස්සුනා සේ කලබලකාරී සරසවිය තුළ නිරංගව යලිදු ඇස ගැටෙන තෙක් මට ඉස්පාසුවක් නොවිණි. "මේ ඉන්නේ..මේ ඉන්නේ..අම්මා තාත්තා දැක්කා වගෙයි නුරාධා.. අම්මපා!" යැයි කෑ ගසමින් නිරංග මා දුටු විට එක පිම්මේ මා අසලට දිව ආවේය. ඔහුගේ උද්යෝගය දැක මමද සිනාසුණෙමි."හරි... දැන් ...

ඇබ්බැහිවීම්- පළමු කොටස නිරංගගේ කතාව කියන නැකත එළැඹුණේ නවකවධ කාලයද ගතවී මට මුළු සිදුවීම ම අමතක වූ පසුයි. ඒ දිනවල දේශන අතරමැද කාලය කැන්ටින් මේස අරක්ගෙන දොඩවමින්, සටහන් සම්පුර්ණ කරමින් ගත කිරීමට මාත්, මගේ මිතුරු කැළත් පුරුදු ව සිටියෙමු. නිරන්තරයෙන් කහට තේත් රසකැවිලිත් අළෙවි වූ නිසා මීට තහංචියක් කැන්ටින් හිමිකරුවන්ගෙන්ද එල්ල වුයේ නැත. එවැනි දිනක කණ්ඩායමේ ඇනවුම දෙන්නට කැන්ටිමේ ...

සාදයකදී, උත්සවයකදී ලාංකිකයන් මුණගැසුණු විට අපේ කතා බහ නිරායාසයෙන්ම ලංකාව වෙත යොමු වේ. සමහරු නොරට සිට ලංකාවේ දේශපාලනය ගැන කෙස් පලති. තවත් සමහරු මෙහි සිට ලංකාවේ පන්සල්වල වැඳුම් පිදුම් කරති. පාසැල් මිතුරියන් මුණගැසුනු විට අපි පාසැල් කාලයේ කළ නොකළ දඟ වැඩ ගැන කතාකරමු. සරසවි සගයන් හමුවූ තැන මැවෙන්නේ සරසවි රසකතා රැසකි.“ඔයාට ඒ කාලේ කැම්පස් එකේදී කොල්ලෙක් හිටියා නේද නංගි? ...

පෙනේ නම් ඔබට මා දැන් ඔබ කැමතිම රතු ගවුම ඇඳ ඇවිද යන හැටි තවමත් මල් ඉහුණු තණ බිම මැද පාවහන් රහිතව, ඔබ අකමැතිම විදිහට පෙනේ නම් ඔබට මා දැන් අපට හුරු අතුරු මං වල සක්මනට යනහැටි තවමත් දොඩන්නට නාඳුනන කුක්කෙකුට නවතමින් ඉඳහිට, ඔබ අකමැතිම විදිහට පෙනේ නම් ඔබට මා දැන් දම්පාට වළා ගෙන වැහි බීරමක් එනවිට නොඉඳ උණුහුම් වී ...

fresh stubble on the curve of a sleeping cheek an early morning kiss

මම හිටියේ ඔයාගේ පපුවට කම්මුල තියාගෙන. නිල් ඉරි කමිසේ. ඉස්සර මම කැමතිම. දැන් අකමැතිම. ඔයා හිටියේ ඈත බලාගෙන. මූදු රළ එන හැටි, යන හැටි, නවතින්නේ නැති හැටි දිහා. මගේ කොණ්ඩේ රැළි දිග ඇර ඇර. මට කතාවක් මතක් වුණා. යකෙක් බැඳගත්තු ගමරාළ කෙනෙක් ගැන. දෙන්න වැඩ නැතිව ගම හාමිනේගේ කෙස් ගහක් දිගාරින්න දුන්නු හැටි ගැන. කෙස්ගහක් අතට දීලා ඔයාවත් බැඳලා තියාගන්න ...

දිගෑදී ඈතට නෙලාගන්නට තරමට දෑත දිගු මදි දේ නොපූදිය යුතුමය හෙට අවසරය නොලැබම සුළං අත නිති එන යන අහිමි සුසුවඳ වුව වැළකිය යුතුම දින ඇත

බොහොම පුංචිම මකරෙක් අලවාගෙන තටු දෙකකුත් තණකොළක අග්ගිස්සක බත්කූරු සෙයියාවෙන්!

කොහේ හෝ ඈතක නුඹ තව හුස්මලන බව ඉඳ හිටක දවසක මුමුණනා දේ ඇත තව පා ඇඟිලි තුඩු තිය තිය සෙමෙන් විත් සිත වට කොට රිදෙනම සියුම් තැනකට පහර දෙන මතකය නුඹ

දේදුනු අඳින්නේ මම. කවුරුත් දන්නේ නැහැ. කියන්නත් එපා කාටවත්. වහින්නම බර දම් පාට දවස් තමයි පසුබිමට හැඩ ම. අහස ඩිංගක් හිත රිද්දගෙන, අහක බලාගෙන ඉන්දැද්දී. එහෙම නැත්නම් හීනි වැහි රැල්ලක් වැටිලා අව්ව පායද්දී. ඇඬුවේ නෑ වගේ පෙන්නලා හිනා වෙන්න හදද්දී. දේදුනු අඳින්නේ මම. ඇඟිලි තුඩක වැහි බින්දුවක් තවරලා...ඉර එළිය ඩිංගක් දවටලා. බෝවිටියා මලක, මැයි මාර මලක පාටක් ඉල්ලාගෙන. දේදුනු ...

හඳුනනා ගසක් ඇත ඈත තණබිම් කොණක මුමුණනා දෙයක් ඇත මුණගැහෙන හැම විටක "අවුල්වුණු කෙස් අතර යළිත් සඟවාගන්න මල්පියලි අවැසි වන දිනය යළි පවසන්න " හඳුනනා ගසක් ඇත ඈත තණබිම් කොණක රිදවන්න සිතක් නැත ගසක වුව අරටු සිත ...

නිතර අත ගැවසේ නුඹ ප්‍රේම කළ පොතපත නුඹේ නම කියමින් සෙමින් විමසයි වගතුග පියෙද්රා ඉවුරත මතක ඉරි ඇඳි වෙරළක නොගියාද විමසයි දෑත පටලා හවසක හිරු ම දස දහසක් පිපුණු කාබුල් නුවරට යළිත් නොගියේ කීම අසයි කොඳුරා සවනට ඉතින් නොහඬමි මම පිසිමි දූවිලි පිටු මත ලියැවී හැම පොතටම නොලියවුණු සහසක් ඇත ...

විසල් සැණකෙළි මැද උතුරනා මීවිත මැද සිනා මුවගින් මම රකිමි මා මිතු තනිකම දහක් දන යන එන මල් ඉහුණු තණබිම මත වැතිර උඩුකුරුවට වැළපෙන්න සිත් වේ මට එන්න හිනැහෙන්නට නිසරු දේ දොඩවන්නට අත ළඟින් ඉන්නට හද පතුල නොදකින්නට ...

ජීවිතේ හරහට ඇවිද ගිය සලකුණු මිස ඉසිඹු ලූ තැන් නම් නොපෙනේය දුර ඈතට එහෙත් මේ කතරත කෙම්බිම් වීය තැන තැන හැඬු දින තිබුණද සිනාසුනු දින අපමණ බලන් අර ඈතක පත් සිඳුණු තුරු වදුලක හාදු විසිරුණ තැන පිපුණු බිම් මල් හිනැහෙන තවත් එක දවසක නමත් අමතක වෙරළක දිස්වේද බොඳවී සෙව්ව හැටි මුතු හවසක මේ ලකුණු එක එක මැකී යන මතු දිනයක ...

අලුත් දළු ලූ තුරු මඬුලු මත විසිරිලා ගිය මල් පොඩිති ඇත සුළඟ සිඹ සිඹ නොගොස් රහසේම ළඟ රැඳෙන්නට පැතූ පැතුම් ඇත

there are no rules when you are loved when you get to see so much trapped in his eyes there are no rules for what you should feel when he buries his face in your hair and cries there are no rules for when you have lost what you should mourn for and where you should cry there are no rules!