අතුරුදහන් වී තුන්වසරකට පසුබැස යා නොහී ඉර කැරකෙන රෑක මුදුගාලු මුවදොරදි අවසන් වරට දුටුනුඹ හමු වුනා යාරාවේ දෑල මතුපාවී අවුත් වඩදිය හා මඩ අතරේතෙත බරිතව නමුත් මද සිනහව මුහුනේමන්දස්මිත මුවින් සතුටින් බව පෙනුනේනෙත් දෙක ඇරුනු සෙයකිනි අහසට හැරුනේමියගොස් ඇති වගක් හිතනම් දැන උන්නේඑනමුත් සිරුර දැකුමෙන් සංකා ඇරුනේඅගමුල නොදත් සමහර ගැටපද ලිහුනේබෝයාවකට බැඳි අවසන් හුය ලිහුනේමසැසින් දියනොවී මරණය සිදුවිමමලවුන් සමග ...

යවුලැනුනු ලයකිනිරුහිරුසේ වෑහෙනා කඳුලිනිපහන් සිලකින් නොම නිමිවාරු ගෙන මේ හිමය ඇවිදිමි

මතක බණක් නොබිනූසොහොන් කොතක් නොතැනූසමුගැන්මක් ලැබුනේ නැතිආදර මල් හැලුනූගං ඉවුරට ඇදුනූපෙම්වත් සිත් තුරුණූසාගරයක් ලද පසුවත්ගං නොවිනිද හැරුනූ

හිරු සදිසි සිදු සදිසි ප්‍රේමයන් මල ලොවටනුඹ සදිසි ස්නේහයකඅරුම මෙතෙකැයි නොමැත

ගුවන් තොටකුත් ඇති....ජින් උගුරු දෙකකුත් ඇති.....පරණ යැයි හිතෙන තරමට කලු සුදු නමුත් පැහැදිලිඅයිස් කැට මතකයකෙවෙනි පැස් පුරවනකොටඅනිශ්චිත පැයක හිරවෙන සියක් හිත් මැද....සතුටු හිතෙනා හුදෙකලාවකිලාව්හිරුගෙ එලියෙන් මැකී යාමට නියමිත ...

ඒක හරි කෙටි ප්‍රේමයක්සරත් ඉර්තුවෙ ප්‍රේමයක්සදාකාලික නොවන බව දැනතනිව ඇවිලුනු ප්‍රේමයක්මුවින් ගොලුවී අසා ගෙන උන්දෑස් මානා මග බලා උන්මෙහෙම ඉන්නේ ඇයිද නොහිතූඅන්ත අසරණ ප්‍රේමයක්බිඳී විසිරුණු පසුවටත්වසන්තය ආ බැව් නොදත්අදහගන්නට විපිලිසර උනුමගෙම කවියක පේලියක් ...

තාමත් ඉරට තරහට ගුලිවෙනවාද කෙටි පණිවිඩවලට ඇස් පොඩි වෙනවාද"ටයිපින්" කියා වැටුනම පොපියනවාදපාර බලන් සීතට ඔරවනවාද

මනමේ මැරුණේ කඩුව දෙද්දිමකුමාරිය වැදි රජෙකුට...පාවදෙද්දී බැන්ද ප්‍රේමයලය පැලී සත් කඩකට...අසුරු මොහොතක පලායා හැකිප්‍රේමයක් රැකි වරදට....කඩුව විනිවිද ගියේ හෙමිහිට පැලී අහවර හදවත..... ...

මීටත් වැඩිය අඳුරුවිය නොහැකි යැයි සිතුනුකාලයකදී පිපුනුපහන් එලියට බැඳුණුදෑස් ගිණිකණ වැටුණුකාන්තිය මග නිවුනුඅතරමංවී හසර නොම දැනරැයට බැන බැන හැඬුනුපිලිස්සී තටු සිඳුනුකදෝ කිමි තෙම රිදුනුබැඳුනු ප්‍රේමෙන් මිදෙනු නොහැකිවරැයේ තුරුලට වැදුනු ...

එකම කෙටි පණිවිඩයකටඇවිත් හිටියා දහ අවුරුද්දකට පසුවත්වලාකුල නුඹ....

මේ තරම් මල් මැද නැවතුනේ ඇයි මේ තැනම මමඇයිදැයි නොවිමසන්මගෙ ඇසින් මගෙ ලොව නොදුටු නුඹ

ශීත ඉර්තුවේකඳුලු සැලු පත්...සීතලට පලි ගසාසැනසුනෝ වෙත්...

මතක බණක් නොබිනූසොහොන් කොතක් නොතැනූසමුගැන්මක් ලැබුනේ නැතිආදර මල් හැලුනූගං ඉවුරට ඇදුනූපෙම්වත් සිත් තුරුණූසාගරයක් ලද පසුවත්ගං නැතිවෙද හැරුනූ

මැදින් නොකියවා අත් හැරීගිය පොතක...දහසකුත් එකක් වූ අවසානයන් එකක...මා සොයාගත හැකිය එන්න හිත ඇති නුඹට...නමුත් ඔබ ආයුතුමයැයි නියමයක් නොමැත....

දන්නවා ඇති සරුංගල්... හැරෙන බව කොයි සුළඟත්නොතේරුන සේ ඉන්නවා ඇති දුක හිතේවියි නලටත්අකාලික වූ යමක් නැතිමය එය සනාතන දහමක්පොලොව සිඹිනා ඉරණමම මිස බැඳුන හුය නොම බ්ඳුනත් ...

එලිසමය පැන නොගිය සරලතම හවස්පේලි හතරකුත් ඇති එහෙම උනු දවස්කාලයේ තැනි බිමේ එලාගෙන පලස්වැතිරිලා එලලුවා ආදරේ හිඩැස්

වෙඩි ගැට සහසවසා ලියලයි ඇඟ මසරිදුම් දහසත් එක් රිදුමකියිසිතා සැනසෙයි මසැසඑසැවුනු සොඬඳපොවන ගංදිය ගැඹුරකඑකලාව ඇදුමභාවනාවකි සුමිතුරඅකුරු නොකරම පැසවූනලෙක මුසුකල පවසහුදෙකලා වෑ පිටි තලාවකමුදා හැරියෙමි හවස ...

ඉපැරණිම පෙම් කවිපාවී අවුත් කඳු මුදුන්වල ඇනි ඇනිනොලදත් ලදත් මහවැහිපෙම් නොකරතියි කාට කිව හැකි...!!!

මේ ප්‍රේමයමදැයිවිපිලිසර වීමටවත්වෙහෙස නම් නොම උනිමහා පිපිරුමට පසුකොයි හෝඅපි උපදිනා වගඅමතක උනා අපිටමඉපිද පියඹා පාව යන කවිවලටයන්න හැකි වන ලෙස මිටි කර ගත්තාද දෑත් අපිලිහිල්වලියලමින් තිබුන හින්දා තටු...ඉනික්බිති උපන් කවි වලට උප්පැන්න නොම විනි ...

මෘදු සිහින් ස්වරයකින්නින්නාද අඩ සිහිනෙකතැලෙයි කිණිහිරක්ගව් කීපයක් එපිටඊයේ වාගේමනොපහන් ස්මරණයකි රිදුම් දිය යුතුමිහිදුමක හොල්මන් කරන "රිදුනාම මට මොකද"ආඛ්‍යානයෙන්...ඝන අදුරු කවි පබලු නිම්නයේ විසිරුවනනූන සේ මේ කිසිත්දුක්මුසුම තානයකතැලෙයි ඒ කිණිහිරමඑක් දහස් එක්‍ රැයම ...