237. නීතීඥ්ඥයෝද මනුෂ්‍යයෝය!

 

මේක මේ පුංචිම පුංචි කථාවක් . . . . !

(දැන් වේලාව සෙනසුරාදා රාත්‍රී 9.12 යි!) බලමු "ශනිදා දහයට" මේක ලියලා ඉවර කර ගන්න පුළුවන් වෙයිද කියලා . . . !?)

මේ කථාවට සම්බන්ධ එක් චරිතයක් වන්නේ; මීට කලකට පෙර  ලංකාවේ අංක එකේ ධනවතා. කථාව මට ලියන්නයි කියවන නෝනාවරු මහත්වරුන්ගේ පහසුවටයි මම් වැඩිය දිග නැති නමක් දාන්නම්. 

මොකකද හොඳ . . . . ?

ම් . ම්ම් . .ම් . . ආ හරි මම දාන්නම් "ලැරී" කියන නම! දැං මේ නමට ගැලපෙන මේ රටේ හිටිය සල්ලි කාරයන්ගේ නම් වරනගාගෙන "අරූ ද? මූ  ද? කියලා මාව අපහසුතාවටය පත් කරණවා එහෙම නෙවෙයි.

ඔන්න ඒ පොරොන්දුවටයි මේ ලියන්නේ.

මේ ලැරීට ලංකාවෙන් භාගයක් විතර ඉඩ කඩං තියෙන කෙනෙක්. 

ඒවා එයාගේ අප්පා මුත්තා ගෙං ආව ඒවා නං නෙවෙයි එයාගේ ව්‍යාපාර වලින්ම ගොඩ දාගත්තු ඒවා කියලයි මට චින්තන අයියා (චින්තන ජයසේන) කිව්වේ.

මුල් කාලේ පත්තර වලට සම්බන්ධ ඔපීසියක අයිනක පොඩි මේස කෑල්ලක් දාගෙනලු  එයා; එයාගේ ව්‍යාපාර පටං ගෙන තියෙන්නේ!

ඉතිං මේ උන්නැහැට අගනුවර කොලොම්තොටත් පිට පලාත් වලත් කොයි තරං නං ඉඩ කඩං තිබ්බත්; ඉඩ කඩං වලට තියෙන පෙරේතකමනං ගිහිල්ලා නෑ කියලයි දන්න උදවිය කියන්නේ!

මේ ලැරී මහත්තයාගේ ඉඩමක් තියෙනවා තොට ලඟ කිට්ටුව. ඉතිං;  ඒ ඉඩමේ එක් කොනකට වෙන්න ඉඳලා තියෙනවා අහිංසක දුප්පත් ඩෑල් එකක්! 

එයාගේ රස්සාව වෙලා තියෙන්නේ කොළඹ නගර සභාවේ -  පාර අතු ගෑම!

මේ මනුස්සයාටත් අපි පොඩි නමක් දාගමු. කුණු ලොරියට කුනු එකතු කරණ නිසා; "පොඩි ළමයා" කියනවා වාගේ "සුවඳරත්න" කියමු.

ඉතිං මේ සුවඳරත්නගේ ඉඩමයි අපේ ලැරී මහත්තයාගේ ඉඩමයි වෙං වෙන්නේ තාප්ප කෑල්ලකින්.

මේ සුවඳයාගේ ඉඩම නිසා ලැරී මහත්තයාගේ "චීස් කෑල්ල" වගේ ඉඩමේ හැඩේට සිද්ධ වෙලා තිබුනේ වනේ වන හතුරෙකුටවත් සිදු නොවිය යුතු දෙයක්. ඒ කියන්නේ බොහෝම ලස්සනට; මේ මහ පොලොව හෙවත් භූමි තලය මත පැතිරී තිබුනු ඉඩම තුලට නැම්මක්, බොක්කක්, වැනි අතුලට නෙරාගිය තැනකයි අපේ සුවඳයා ජීවත් උනේ.

සුවඳයාගේ අප්පා මුත්තා කාලේ ඉඳන් ඉඳලා තියෙන්නේ මේ ඉඩමේ.

"ඉතිං අවුලක් නෑනේ . . !?" මේක කියවන නෝනා මහත්වරු කියාවි!

ඒත්  ලැරී මහත්තයාට මේ සුවඳයාගේ පැල් කොටේ දකිණ දකිණ පාරක් පාරක් ගානේ මල පනිනවලු "මොන මගුලක්ද?" කියලා

ඉතිං ලැරී ලොක්කා; සුවඳයාගෙන් එක එක විදියේ සීන් කෝන් දාලා තියෙනවා මේ ඉඩං කෑල්ල්ල ගන්න!

ඒත් සුවඳයා නෙවෙයි දීලා තියෙන්නේ!

අන්තිමට ලැරී කරලා තියෙන්නේ සුවඳයාට විරුද්ධව නඩුවක් ෆයිල් කරලා ඉඩමේ අයිතිය ගන්න! (මේක කියවන ප්‍රා ජේ ඇතුළු; නීතියේ දෙවගනගේ නෑතුරුස්ලා මේ ලිවීමේ වරදක් වෙතොත් නිවැරදි කරණ්ණෝන ඔන්න!)

අනේ අපේ සුවඳයාට මේ වැඩෙන්  "හික්!" ගෑවිලාය!

යන්න්තං අමාරුවෙන් දිරා පත් වෙන්න නොදී "පවුල" අටවා ගෙන, දුවා දරුවන් තනාගෙන, ජීවිතේම කොළොම්පුරේ ජනී-ජනයාගේ කැත කුණු අතගාමින් ජීවත් වෙන සුවඳරත්නලාට "නඩුවක්" කියන්නේ ආයේ "සුනාමියක්" වාගේ මය.

ඉතිං සුවඳයා මේකට මොකක්ද කරණ්ණේ කියලා දහ අතේ කල්පණා කර කර ඉන්න කොට සුවඳටම මතක් වෙලා එයා අතුගාන පාරක ඉන්න ලෝයර් මහත්තයෙක් ගැන!

"ඒත් මේ කොළඹ රටේ ලොකුම තැනක ඉන්න ඔච්චර ලොකු මහත්තයෙක් මං වගේ කෙනෙකුගේ නඩුවකට උසාවියෙදි නැගිටියිද? අනික මේ යක්කු කීයක් ගනීද අප්පා!?" සුවඳරත්න තමාගෙන්ම අසා ගත්තේය!

එල්ලෙන්න "පෙකිණි වැලක්" වත් නැතිව ජීවිතේම එල්ලීගෙන ඉන්න සුවඳාට වෙන කිසිදු ඔප්ශන් එකක් ඔළුවට නො ආවේය! උදේ ඉඳන් හවස් වෙන තුරු කල්පනා කලත් ඔහුගේ හිතට පිළිතුරක් එන්නේද නැත!

හවසට ගෙදරට ගිය විට සුවඳාගේ ගෑනිටද ලමා ළපටීන්ටද තිබුනේ එකම ගැටළුවකි!

"අපිට මේ ගෙදරිං යන්න වෙයිද . . ?"

පහුවෙනිදා උදේම සුවඳ රත්න උදෙන්ම ගියේ අද දෙකිං එකක් කරගන්නෝන කියා සිතාය. ඇලෙක්සැන්ඩර් ප්ලේස් එක පිරිසිදු කරණ්ණට ඉදලත් ගෙන සූදානම් විය! ලෝයර් මහත්තයාගේ තඩි ගේට්ටුව ඉදිරියේ ඔහු අතු ගාන්නට විය! හිත දෙගිඩියාවෙනි.

"ඔන්න ඔහේ ඕන දෙයක් උනාවේ අහනවා! වෙන මට නැතිවෙන්න දෙයක් නෑනේ! . . !" සුවඳ රත්න හිත දැඩි කරගෙන ගේට්ටුවේ සීනුව එබුවේය.

පැමිණි සේවකයා හට තමන්ගේ ගැටළුව පැවසූ පසු මොහොතකින් ඉදිරිපස දොරින් මතු වූයේ උස මහත තට්ටය පෑදුන් පැසුනු හිසක් සහිත හයේ හතරේ ඩෑල් එකකි.

"සර්! . . !" කථාව කියන්නට පෙර සුවඳාට ඇඬුම් ආවේය!

"හරි මට මේ තියෙන ලේඛන ඇතිවෙයි! ආයේ ඕන උනොත් මම ඔයාට කියන්නම්! ඔයා මේ කියන දවසේ උසාවියට එන්නකෝ!"

"අපේ ලෝයර්" මහතා එදින උදෑසනින්ම පැමිණියේ කුඩා ලෝයර් අංකුරයක් හමුවීමටය. (සුවඳරත්න මේ හමුවෙන් පසු ගෙදරත් දන්නා කියන හැමටත් මේ නීතීඥ්ඥ මහතා හැඳින්වූයේ "අපේ ලෝයර් මහත්තයා" යනුවෙනි. මමද එයම ගත්තෙමි. මේ "අංකුරයක්" කීවේ අපේ ලෝයර් මහත්තයාට සාපේක්ෂ්ව සහ කාලයට අනුවය!)

මේ අංකුර ලෝයර් මහතා නමින් ශ්‍රීමාල් වීරක්කොඩි විය.

"ශ්‍රීමාල් පොඩි කේස් එකක් තියෙනවා ඔයාට ප්‍රොක්සි දාන්න පුළුවන්ද? හැබැයි මේකට පේමන්ට් එකක් නම් ලැබෙන්නේ නෑ! අපේ පාර අතුගාන මනුස්සයාගෙ කේස් එකක්!"

"හරි සර්! වීරක්කොඩි මහතා වැඩේ භාර ගත්තේය! ඔහුටද පුදුමය! මන්ද; සාමාන්‍යයෙන් ලැරී මහතාගේ නඩු වලදී ඔහුගේ පාර්ශවයට සාමාන්‍යයෙන් පෙනී සිටින  "අපේ ලෝයර් මහත්තයා" මේ කේස් එකේදී ලැරී මහතාට එරෙහිව නඩුවට පෙනී සිටීමය!

කාලය ගෙවී ගියේය!

නඩු දිනය එළඹුනි!

ලැරී මහතාගේත් සුවඳරත්නගේත් නම් තෝල්කතැන කෑගැසුවේය. එවිටම දෙපැත්තේ නීතීඥ්ඥයින් විනිශ්චය ආසන දෙපසින් නැගී සිටියෝය.

ලැරී මහතාට ඇස් උඩ ගියේය!

"මේ පාර අතුගාන එකා අල්ලලා තියෙන්නේ මෙයාවද?" ඔහු තමාගේ නීතීඥ්ඥයාගෙන් විමසීය!

ලැරී "අපේ නීතීඥ්ඥ මහතා වෙතට නැඹුරුව පැනයක් නැගීය!

"ඔබ; මේ ස්කැවෙන්ජර් (කසල ශෝධකයා) වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නවාද?'

"ඔව් ඔහු කසල ශෝධකයෙකු වුවත් මේ නඩුවේ මගේ සේවාදායකයා!"

එතැන් පසු නඩුව ගලා ගිය ආකාරය ලියන්නට මට මතක නැත! නමුත් එහි අවසානය වූයේ අහිංසක සුවඳරත්නලාගේ අයිතිය තහවුරු වීමෙනි.

පසු දින සුවඳරත්න නැවත පාර අතු ගෑමට ගියේය.

"අපේ මහත්ත්යාගේ නම වත් හරියට දැන ගන්න බැරි උනානේ!?' සිතමින් ගේට්ටුව දෙස බලනා විට තාප්පයේ ඇති නාම පුවරුව දුටුවේය. එය කියවා ගන්නට බැරි උනත් පින්නෙන් බේරීමට ඔලුවේ ඔතාගෙන ආ තුවාය ගෙන පුවරුව වසා තිබුනු දූවිළි පිසදා දැමුවේය!

"කවදා හරි; කාගෙන් හරි අහ ගන්නෝන!' ඔහු තනිව සිතීය.

පසු කලෙක සුවඳරත්න කෙසේ හෝ "අපේ මහත්තයාගේ" නම දැන ගන්නට ඇති.

දූවිළි පිස දැමීමෙන් පසු ඉංගිරිස් අකුරු සාස්තරේ දන්නා ඕනෑම අයෙකුට  දැන් එය "Romesh De Silva" ලෙස කියවා ගත් හැකිව තිබේ.