අප ජිවත් වන්නේ ලේබල් අලවන ලද ලෝකයක ය. සෙසු කුරුල්ලන්ගේ හඩ විහඟ ගීයක් වන විට කාක්කෙකුගේ හඩ අපට කංකරච්චලයක් වන්නේ ය. කාක්කාට අවමන් කරනු සඳහා අප ඌ කොළඹ කාක්කෙක් ලෙසට ද හඳුන්වන්නෙමු. මේය සුදු කළු බේදයකි. කාක්කා කළු වීමෙන් එය වඩාත් තීව්‍ර කෙරේ. සුදු යහපත් ය කළු අයහපත් ය යනුවෙන් වර්ගීකරණය කරන අපේ ලෝකයට ඒ වෙනස වඩාත් අදාළ ය. සුදු කළු ඇත්තේ දෙතැනක යැයි සිතුව ද එය බොහෝ විට ඇත්තේ එකම තැනක ය. එහෙම බැලුවහම මේ වර්ගීකරණය සාධාරණ වන්නේ ද? යහපත අයහපත වශයෙන් දෙකක් තිබෙන බව ඇත්ත ය. එහෙත් එහි බෙදුම් රේඛාව අප හිතන තරමට පැහැදිලි ද? කළු වෙසින් සුදු ද සුදු වෙසින් කළු ද පැමිණිය හැකි නොවේ ද? ඒ නිසා ම ඒවා පවතින්නේ එක පොදියට පොරකමින් ය. අරගලයෙන් කළු ජය ලබන වාර වැඩි ය. මේ වාදයෙන් ඉවත්ව ස්වභාව ධර්මයා දෙස බලන්න. එය කොතරම් අපූරු ද? එය නිරන්තරව වෙනස් වෙමින් මවන චමත්කාරය අපව මොහොතකට සියළු වාද අමතක කරන්නේ ය. එය ගෙනෙන රැය අඳුරු යැයි සැළකුව ද අපට කළු සුදු වර්ගීකරණය අමතක කර මොහොතකට සුවය සදන්නේ ය. ලේබල් නොඅලවා ලොව දකින්නට කියන බුදු බණ ද මෙය ම නොවන්නේ ද? අප අලවන ලේබල් දිහා නැවත බලන්නට අවශ්‍ය නොවන්නේ ද? ඒවා විනිවිද නොදැකිය යුතු ද?