කිරි සුවඳ, අන් සියලු සිහින අතරින් මිදෙන
සිහිනමය ඉසව්වක් සොයන්නද
නො සඟවා කියන් උඹෙ අම්මාව වෙලාගෙන
මුලා කළ සිහිනයෙහි ගිලෙන්නද
පියවරක් එසෙව්වේ එ පය ඒ සිහිනයෙහි
මුවවිටෙහිදි ම ඇයට පුදන්නද
පය පුදා උඹ ඇයට ආදරේ කළ තරම
සිහිනයක් නොවන බව කියන්නද
පියාපත් පැළඳගෙන පියාඹන සමනලුන්
හොයා දිව යන මොහොත එළඹෙද්දි
ගියා වෙද කිරිසුවඳ පරාදීසය අතැර
මලානික වලාකුළු කැළඹෙද්දි
සනාතන යැයි හිතූ වෙලාවෙහි කෝ කොහිද
සරා සඳ, සා පැටව් වැළපෙද්දි
හිනාවෙන පුතනුවනි හිනා දහසක අරුත
දැරිය යුතු ම ද කඳුළු හිනැහෙද්දි
අතීතය වර නැඟෙන හුදෙකලාවම පතන
හුදෙකලා හදවතට ඉඩ දෙන්න
හැමදාම ඔබ සොයා සිහිනයක සැරි සරා
නිනද දෙන නිහඬකම උහුලන්න
නිහඬ සිහිනෙක වුණත් හිත කොහොම ඉඩ දෙයිද
තනි පයින් එන ඔබව දැක ගන්න
මට බැරිද පුතනුවනි මෙ පය සිහිනෙට පුදා
දිව යන්න ඔබට මඟ ඉඩදෙන්න
-මංජුල වෙඩිවර්ධන
2017 ජූනි 16
ආනෆ් ගැන වචන සහ ඉන් ඔබ්බට….
ආනෆ් ඉන්දියානු සම්භවයක් තියෙන දරුවෙක්. වයස අවුරුදු එකොළහ යි.
ඔහු මගේ මිත්‍රවරියගෙ ශිෂ්‍යයෙක්. ආනෆ්ගෙ අම්මා නෑ. නැතිවෙලා. ආනෆ් හිටියෙ තාත්තා එක්ක. අම්මත් තාත්තත් දෙන්නම වෙනුවෙන් තාත්තා ජීවත් වුණා ආනෆ් ළඟ. ආනෆ් කෙමෙන් අම්මා තරම්ම සමීප වුණා ඇගේ ගුරුවරියට. ඒ කියන්නෙ මගේ මිත්‍රවරියට. ඉකුත් 2017 අවුරුද්දෙ එක්තරා දවසක දැන ගන්න ලැබෙනවා ආනෆ්ගෙ කකුළෙත් කැන්සරමය (ඒ සිංහල වචනෙ දරුණුව දැනෙන හින්දා මට මෙහෙම ලියන්න අවසර දෙන්න) කාරණා පැතිරිලා කියලා. කරන්න තියෙන පළමු ප්‍රතිකාරය තමයි කකුළ සහ ආනෆ් වෙන් කිරීම.
ම විසින් මේ කවිය ලියැවුණේ මෙන්න මේ කියන තීන්දුව අබියස.
මේ කවිය සහ සටහන අතර පරතරය හරියට ම මාස නවය යි.
ඒ අතරතුර පුතාගෙ කකුළ බේරාගන්න තාත්ත ගෙනගිය අරගලය……
පුතාගෙන් කඳුළු හංගගන්න තාත්තා කරපු අරගලය…..
මේ මොහොත…..?
මම මගේ ‘සුළඟට අවනතව’ පොතට ආනෆ් ගන්නදැයි මගේ මිත්‍රවරියගෙන් අවසර පැතුවා. මට අවසර ලැබුණා. ඇතැම් විට ඒ ආනෆ්ට හෝ ඔහුගෙ තාත්තාට, මං ලිව්ව දේ කියවන්න නො ලැබෙන හින්දා වෙන්නත් පුළුවන්. කවි පොත මුලින්ම හැදෙද්දි ආනෆ් කවිය තිබ්බා. නමුත් මම හිටියෙ දෙගෙඩියාවක. මට හිත හදා ගන්න බැරි වුණා. ආනෆ් පොතට ගන්නවද? නැද්ද? අන්තිමේ මම නො පළ කවි ගොනුවෙ නිශ්චිත තැනක ආනෆ්ව තිබ්බා.
මේ ගෙවුණු ජනවාරියේ සෝබර දවසක මගේ මිත්‍රවරිය මට මෙහෙම කිව්වා. ‘ආනෆ් කැමති නෑ කියනවා මාව දකින්න.’ ඇගේ පපුව නවතින්න තරම් වේදනාවක් ඇගේ හඬේ තිබුණෙ. ‘කොල්ලට අමාරු ඇති’
මං සුපුරුදු නිශ්ශබ්දතාවට ඉඩ දුන්නා.
ඒ වෙද්දි වෙන් නොකර ඉතිරි කරපු, කොල්ලගෙ කකුල දරුණු විදිහට ඉදිමිලා….. සියල්ල, සියල්ල පුරා පැතිරෙමින්…..
පෙබරවාරියේ මගේ මිත්‍රවරිය ඇගේ මව් රටට ගියා. මසක ඇවෑමෙන් යළි ගෙදර ආව දවසට පහුවැනිදා ඇය මට මෙහෙම ලියලා එව්වා ‘මගේ පුංචි කොලු පැටියා ආනෆ් මං එනකල් බලන් ඉඳලා. අද උදේ එයා එයාගෙ අම්ම ළඟට යන්න ගියා’
පොතට නො ගත්ත මේ කවිය ‘මෝසම් හඳ’ ට ගේන්න මම හිතලා තිබුණෙ නෑ. මේ කවිය ගැන දැනන් හිටියෙ මගේ මිත්‍රවරියත් මමත් විතරයි. නමුත් අවසානයේ, දැන්, ‘ආනෆ්’ පොදු අවකාශයක තියන්න මම තනියම තීන්දු කළා. මගේ මිත්‍රවරියගෙ අවසර නො පතා ම. ඇය මට සමාව දෙයි.
2018 මාර්තු 17
Monsoon Moon 