ඔහු කොහොමත් සතුන්ට ආදරෙයි, විශේෂයන්ම බල්ලන්ට. ඒ වගේමයි බල්ලොත් ඔහුට පෙන්නුවේ කොන්දේසි විරහිත ආදරයක්. ඔහු කොහේ ගියත් නාඳුනන බල්ලෝ ඔහු හොයාගෙන ඒම නිතර සිදුවුන දෙයක්. අවාසනාවකට වගේ ඔහුගෙ ළමාවිය ගතකරන්න සිදුවුන රටේ ගුවන් තො‍ටුපළේම ප්‍රදර්ශණය වුනු තහනම් භාණ්ඩ දැන්වීමේ ඩාට් තුවක්කු, ගිණි අවි, ආගමික සංකේත, ඇල්කොහොල්, ඌරුමස් හා ඌරුමස් අඩංගු නිෂ්පාදන වලට අමතරව බල්ලොත් ඇතුලත් වුන නිසා ඔහුට මාලු ටැංකියකින් පමණක් සෑහීමට පත්වෙන්න සිදුවුනා.

පාසැල් ජීවිතය හමාර කල ඔහු දෙමාපියන්ගෙන් වෙන්වී ආපහු මව්බිම බලා ආවේ දුරු රටක සිට ආපසු පැමිණෙන සොයුරිය මව්බිම බලා ආ දවසෙමයි. මුල දින කීපය අක්ක මලෝ දෙදෙනා ගෙදර ගතකලත් අගනුවරට තිබූ කිලෝමීටර තිහකටත් අඩු දුර යන්නට පැය එකහමාරකට වඩා කොටමින් කාලය කන පොදු ප්‍රවාහන සේවය නිසා ඔවුන් අගනුවරින්ම අක්කාත් සමග දුර ඈත රටේ ඉගෙනුම ලබමින් සිටි යෙහෙළියකද සමග එක්ව මහල් නිවාසයක් කුලියට ගත්තා

එතෙක් කල් යදම් ලා බැඳ සිත්වල සිර කරගෙන තිබූ බලු පැටවෙකු හදා ගැනීමේ සිහිනය සැබෑවක් කරගැනීමට දෙදෙනාටම සිතුනෙ මෙවිටයි. මල්ලියාට ඕනෙ වුනේ හොඳ වර්ගයක වංශක්කාර බලු පැටියෙකු හදා වඩා ගන්නවාට වඩා, නිවසක් අහිමි අසරණ සාමාන්‍ය බලු පැටවෙකුට සෙවනක් දෙන්නයි. වැඩියෙන්ම අමාරු වුනේ මෙවැනි තට්‍ටු නිවාසයක සිට සතෙකු හදාගැනීම දහසක් බාදා මැද වුවද කල හැකි දෙයක් බව දෙමව්පියන්ට ඒත්තු ගැන්වීමයි. ඇත්තෙන්ම මිදුලක් වත්තක් නැති මහල් නිවාසයක බලු පැටවෙකු හදා ගැනීම අන්තිම අමාරු දෙයක්. ඉගෙනුම් වැඩ අස්සේ බලු පැටවෙකු වෙනුවෙන් වැය කිරීමට කාලයක් ඉතුරු වේවිද?  ප්‍රශ්ණ වැලයි. නිවාස හිමියා මොනවා කියයිද? අසල්වැසියෝ පැමිණිළි කරයිද?

වාසනාවකට මෙන්, අක්කාගෙ යෙයෙළිය බලු පැටවා ගෙන ඒමට විරුද්ද වුනේ නෑ. සමහරවිට ඇගේ ගෙදරත් බල්ලන් දෙදෙනෙකුම සිටින නිසා වෙන්නැති. ඉන් පස්සේ එළඹුනේ අන්තර්ජාලයේ සැරිසරමින් සුදුසු බලු පැටවකු සෙවීමේ කාර්යයයි. ගිගා බයිට් බර ගණනක් ඇවෑමෙන්, මේ සතියක් වයසැති බලු පැටවා සොයාගන්නට ඔවුනට හැකි වුනා. නිවසක් අහිමි ඇය කාරුණික හාම්පුතෙකු එනතෙක් බලාසිටියා. අක්කාත් මල්ලීත් දු‍ටු වනම ඇයට කැමති වුනා.

අවසානයේ බලු පැටවා ගෙදර ගෙන ආ දවස කාටත් ප්‍රීතිදායක එකක් වුනා. අක්කාත් මල්ලිත් බලු පැටවාගේ මල මුත්‍ර ඉවත් කරමින්, ලයිසෝල් දියරයෙන් බිම තෙත මාත්තු කිරීම හවුලේ කලා. බලු පැටවකු හදා ගැනීමට භාර ගැනීම, අක්කාත් මල්ලීත් යාමට සැළසුම් කරගෙන තිබූ සියළුම විනෝද ගමන් අවලංගු කර දමා, ඔවුන්ව ගෙදරටම බැඳ තබන සිදුවන යදමක් බවත්, අසල්වැසියන්ගේ ‍රැවුම් ගෙරවුම් ඉවසා දරාගැනීමට් දීමට සිදුවන මහා වගකීම් වැලක ආරම්බය බවත් බව දෙමව්පියන් මතක් කරදුන්නා

අක්කාත් මල්ලීත් තමන්ගේ වියදමට ලැබෙන මුදලින් බලු පැටවාට අවශ්‍ය උපකරණත්, පුලුන් පිරවූ සෙල්ලම් බඩුත් මිලදී ගත්තා. බලු පැටවාගේ කෑම වියදමෙන් අක්කාත් මල්ලීත් නිදහස් කරමින් දෙමව්පියෝ වෙනම බලු ගිණුමක් පවත්වාගෙන ගියා. අර පුළුන් පිරවූ සෙල්ලම් සතුන්ගේ ආයුෂ ඉතාම කෙටි වුනේ ඇය ඒවා හපා ඉරා පුලුන් ගෙබිම පුරාම ඉහිරවූ නිසයි. ඉන් පසුව ඇය උන්ගේ හම සමග සෙල්ලම් කරමින් සතු‍ටු වුනා.

ඇතැම් විට අක්ක මලෝට තරහ ගියේ මෙතරම් ආදරය කරද්දීත්, ඈ නිතර ගෙදරින් පළාගොස් අසල්වැසියන්ගේ නිවෙස්වල සැඟවීම ගැනයි. “එයා හැසිරෙන්නෙ හරියට අපි එයාව හිරකරගෙන වද දෙනවා වගේ,” ඔවුන් නිතර කිව්වා. අලුත් අවුරුද්දට හා වෙනස් උත්සව වලට ලැබුණු ආරාධනා බොහෝ විට ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට අක්ක මලෝට සිදු වුනේ බලු පැටවා දමා යාමේ ප්‍රශ්ණය නිසාමයි. අවසානයේදී දෙදෙනාටම නිවාඩු කාලයක් ලැබුණු විට බලු පැටවාත් සමග ගෙදර යාම සඳහා ත්‍රිරෝද රථයක් කතා කරගන්නට සිදුවුනේ පොදු ප්‍රවාහණ සේවාවල බලු පැටවෙකු ගෙනයාමට ඉඩ නොදෙන නිසයි. අවසානයේ ගෙදරට ගිය විට, කිසිදා තණකොල දැක නොතිබුණු බලු පැටවා කෙතරම් සතු‍ටු වුනාදැයි දැකගන්නට ලැබුනා. ඇය තණ අතර පෙරළෙමින්, සමණළයන් පසුපස හඹායමින්, මිදුලේ වලවල් හාරමින් ජීවිතයේ ලැබූ වින්දනාත්මකම අවධිය ගතකරනු දැක අක්ක මලෝ සතුටින් හිනැහුනා. සියළු යහපත් දේ මෙන්ම නිවාඩුවත් අවසානයට ලඟා වුනේ කාටත් නොදැනීමයි. බල්ලෙකු බිරීම ගැන කිසිවෙකු පැමිණිළි නොකරන, වද නොවන ක්ෂේම භූමියක් හැරදා අගනුවර ක‍ටුක යථාර්ථය වෙත ආපසු යාමේ දිනය එළඹ තිබුනා.

දෙමාපියන් සති හයක නිවාඩුවක් සඳහා මව් රටට පැමිණි විට නැවතත් එවැනිම ප්‍රීතිමත් කාලයක් උදාවුනා. මෙවර තමන්ගේම වාහනය නිසා ප්‍රවාහනය ප්‍රශ්ණයක් වුනේ නෑ. දෙමාපියන්ව උණුසුම්ව පිළිගත් බලු පැටවා ඔවුන්ගේ හදවත්වලටත් කෙටි කලකින්ම ඉතාම සමීප වුනා. අක්කාටත් මල්ලීටත් ඉමහත් සැනසුමක් ගෙන දෙමින් බල්ලාගේ උදෑසන රාජකාරි දෙමව්පියන් බාරගත්තා.

ඇත්තෙන්ම ව්‍යන්ධානකරණ සැත්කම සඳහා ඇය නිර්වින්දනය කලවිට තාත්තා දෑසට නැගුනු කඳුලු සඟවා ගත්තේ ආයාසයෙන්. ඔවුන් බලුපැටවා ලබාගත් ආයතනය මෙම සැත්කම ඔවුන්ගේ වියදමෙන් කරදීමත් පොරොන්දුවී තිබුනත්, එය තමාගේ වියදමින් කිරීමට මල්ලීට උවමනා වුනා. ” අර බලු පැටව් ඔක්කොටම ගෙවල් හොයල දෙන්න තියෙන ප්‍රශ්ණෙම ඒ ගොල්ලන්ට ඇති. එයාලට තවත් බරක් වෙන්න බෑ,” මල්ලි කිව්වා. නිවාඩුව අවසන් වී දෙමව්පියෝ ආපසු යද්දී ආපසු අගනුවරට යාමට අක්කා මලෝට සිදුවුනා. බලුපැටවාත් දවස් ගණනාවක් කණස්සල්ලෙන් ගතකලා.

කතාව කෙටියෙන් කිව්වොත් මල්ලී බලු පැටවාත් සමග පාරේ ඇවිදින්න යන විට සමහර අසල්වැසියන් රවන්නට සහ අප්‍රසන්න බැලුම් හෙලන්නට පටන් ගෙන තිබුනා. පඩිපෙලේ වූ අයිතිකරුවකු හඳුනාගත නොහැකි බලුබෙටි සහ සැකසහිත බලු මුත්‍රා කඩිති අනිවාර්යයෙන්ම මේ බලුපැටවාගේ ගිණුමට බැරවුනා. දෛවයේ සරදමකටදෝ, එම තට්‍ටු නිවාසයේම වෙනත් මහලක විසූ මුස්ලිම් සොහොයුරෝ දෙදෙනා බලු පැටවා දු‍ටු පමණින් බියෙන් තැති ගැනීමටත් මුහුණ ඇදකර පිළිකුළ ප්‍රකාශ කිරීමටත්, නිරන්තරයෙන්ම තට්‍ටු නිවාස අයිතිකරුට පැමිණිළි කිරීමටත් පටන් ගත්තා.

මේ සියලු හැල හැප්පීම් මැද වසරක් ගෙවී ගියා. බලු පැටවාත් සිරුරින් වැඩෙද්දී අසල්වැසියන්ගේ කෙණෙහිළිකමුත්, පැමිණිලිත් එසේම ලියළා වැඩුනා. ඇතැම් දිනවල අක්කා මලෝ කොතරම් චිත්ත පීඩාවට පත්වුනාද කිවහොත් ඔවුන් සනසන්නට දෙමාපියන්ට ස්කයිප් හරහා සෑහෙන දේ කියන්නට සිදුවුනා.

වැඩේ කෙතරම් දුරදිග ගොස් ඇතිදැයි කාටත් තේරුණේ තට්‍ටු නිවාස හිමියා බලු පැටවා තබා ගන්නේ නම් බද්ද අලුත් කිරීමට එකඟ නොවූ නිසයි. බලු පැටවා ආපසු ලබාගත් ආයතනයටම බාර දීමට දෙමව්පියෝ පෙ‍රැත්ත කල නිසා අක්ක මලෝ අවසානයේදී අකැමත්තෙන් එකඟ වුවත් එය පහසු කටයුත්තක් වුනේ නෑ. අම්මා දිනපතා අන්තර්ජාලයේ පැයගනන් කල්මරමින් බල්ලා තබාගැනීමට ඉඩ දෙන ගෙවල් අගනුවරින් හෙව්වා. ඒ ගෙවල් බලන්නට යමින් අක්ක මලෝ විඩාවට පත් වුනා.

අවසානයේදී මේ තට්‍ටු නිවාසය හැර දමා බලු පැටවා තබා ගැනීමට අක්කා මලෝ දැඩි තීරණයක් ගත්තා. ‘බලු පැටියා දැන් අපේ පවුලේ කෙනෙක්. අපි පවුලේ කෙනෙක් අතෑරලා දාන්නෙ නෑ මොනවා වුනත්,’ ඔවුන් කිව්වා. බලු පැටවාත්, තමන්ගේ සියළුම බඩුබාහිරාදියත් පටවාගෙන ඔවුන් ආපසු ගෙදර ආවා. මේ තීරණයෙන් ඔවුන්ට බොහෝ දේ කැපකිරීමට සිදුවුනා. දැන් ඔවුන්ට අධ්‍යාපන කටයුතු වලට අගනුවරට යාමට උදේ‍රැයින්ම අවදිවීමට සිදුවුනා. බස්වල පැය ගණන් ගතකර විඩාවට පත්ව ගෙදර ඒමට සිදුවුනා. ඔවුන්ගේ අරමුණ වුනේ ගෙදර සිටින ගමන් බලු පැටවා තබාගතහැකි කුඩා නිවසක් අගනුවරින් සොයා ගැනීමයි.

මල්ලි බලු පැටියාට පෙන්නුවෙ පුදුමාකාර බැඳීමක්. බලු පැටියාව ඇඳට ගොඩවී නිදාගැනීමට ඉඩ දීම ගැන දෙමාපියෝ කොපමණ කෑ ගැසුවත් ඔහු නෙවෙයි ඒ කණකට ගත්තේ. ගේ අසලින්ම දිවෙන මහපාර ගෙතුලක ඇති දැඩිවූ, පාර නුහුරු බලු පැටවාට මාරකයක් නිසා ගෙතුල නොසිටිනවිට ඇයව ඉස්තෝප්පුවේ කුළුනකට ගැටගසා තිබුනා. ඇයට නිදාගැනීමට පු‍ටුවක් හා කොට්ටයක් තිබුනා. සීතල දිනවල ඇයව පොරවා තැබුනා.

බලු පැටවා ආදරයෙන් ‍රැක බලා ගැනීමට කැමතිවුනු, දැනටත් බලු පැටවෙක් හද වඩා ගන්නා මේ ගැහැණු ළමයා ගැන අක්ක මලෝට ආරංචි වුනේ මේ අතරයි. බලු පැටවාව ඇයට බාරදී, බලු පැටවා තබාගැනීමට ඉඩ නොදෙන නමුත් අනිකුත් සෑම පහසුකමක්ම පාහේ තිබූ අගනුවර නවාතැනකට යාමට ඔවුන් එකඟවුනා. මේ මල්ලීට ඔහුගේ ජීවිතයේදී ගැනීමට සිදුවූ ඉතාමත්ම දුශ්කර තීරණයන්ගෙන් එකක් වුනා. “මම මේක කරන්නෙ මේක එයාට යහපතක් නිසා. එයා අපිත් එක්ක හිටියොත් එයාට දුක් විඳින්න වෙනවා.” මල්ලි කිව්වා. කොල්ලෝ අඬන්නෙ නෑ යන මතයේ හිටි නිසා කඳුලක් නොහෙලුවත් ඔහු සිතින් වැලපෙන බව දෙමව්පියෝ දැක්කා. බලු පැටවා බාර දීමට ඒ ගැහැණු ළමයා පදිංචි කිලෝ මීටර අනූවක පමණ දුරකින් පිහිටි නිවස වෙත යාමට තීරණය කල දිනට පෙරදින ඔවුන් දෙදෙනා බලු පැටියා සඳහාම විශාල කුකුළකු මිළට ගෙන රසවත්ව පිස, සමුගැනීමේ භෝජනයක්ද පිළියෙල කලා. මල්ලීට දහ අටවන උපන්දිනයත් සමගම රියැදුරු බලපත්‍රයත් ලබාගත් බැවින් හා ගෙදර වාහනයත් ඇති බැවින් ප්‍රවාහනය ප්‍රශ්ණයක් වුනේ නෑ. නමුත් දෙමාපියන් තදින්ම ඉල්ලා සිටි එකම දේ වැඩිහිටියකු වශයෙන් මාමාද වාහනයේ නංවාගෙන යන ලෙස පමණයි.

හැම දෙනාම සිතින් වෛරකල ඒ අප්‍රසන්න දවස උදාවුනා. නමුත් ඔවුන් ඒ ගමන ගියේ නෑ. “අපි ආපහු කලින් වගේ අගනුවර හිර ගෙදරක් හොයන්නෙ නැතුව, නිදහසේ ගෙදර ඉඳලා බස් එකේ අගනුවර යන්න තීරණය කලා. අපිට මෙච්චර හොඳ, ලොකු, ඉඩ තියෙන, වත්තක් තියෙන ගෙදරක් තියෙද්දි, (මෙය හුදෙක් අගනුවර කුඩා තට්‍ටු නිවාසය හා සැසඳීමක් පමණි. පර්චස් පහළොවක අවුරුදු දහ අටක් තිස්සේ තවමත් ටික ටික ගොඩනගන නිවස පිළිබඳ වත්කම් ප්‍රකාශයක් නොවේ) අපි මොකටද මේ එක එක ගෙවල් අයිතිකාරයින්ගෙ නීති රීති වලට යටවෙලා ජීවත් වෙන්නෙ එහෙ ගිහින්?” අක්ක මලෝ තමන්ගෙ තීරණය දැනුම් දුන්නා.”අපි හොඳට හිතලා මේ තීරණය ගත්තේ.”

මේ නම් තමන්ගේ යහපතට නොව බලු පැටියාගේ යහපතට ගත් තීරණයක් බව කාටත් වැටහුනා. තමන් වෙනුවෙන් මේ දරුවන් දෙදෙනා කරනා මේ සා කැපවීම් ගැන බලු පැටියාට හැඟීමක් ඇද්දැයි ඇතැම් විට දෙමාපියන්ට සැක පහල වුනේ ලද හැම අවසරයෙන්ම කරපටිය හපාදමා, ලෝකය දැකීමට පැනයාම ඇගේ සිරිත වූ නිසයි. මේ හැම විටම ඈ ආපසු ගෙන එනු ලැබුවත් මේ අවසන් වරට ඈ පැනගිය විට ඇය සොයා නොයන ලෙස දෙමාපියන් තරයේ අවවාද කලා. ” එයාට අගයක් නැතිනම් ඔය දෙන්න එයා වෙනුවන් කරලා තියෙන දේවල්, ඔහේ ගියදෙන්.” අවවාදය පිළිගත් අක්කා මලෝ නිහඬ වුනා.

දින දෙකකට පස්සේ උදෑසන අක්කා ඉදිරි දොර අරිද්දී බලු පැටවා ආපසු පැමිණ පු‍ටුවේ නිදාගෙන සිටියා. ඉතාම අපිරිසිදුව, හාමත්ව, පිපාසිතව සිටි ඇගේ ඇස්වල දැඩි වරදකාරී හැඟීමකුත්, අතක තරමක් තුවාලයකුත් දකින්න ලැබුනා. , තමා පි‍ටුපා ගියේ කෙතරම් ආදරණීය සෙනෙහෙබර පවුලක්දැයි තේරුම් ගත් ඈ අවසානයේදී ආපසු ඒ සෙනෙහස ‍රැකවරණය සොයා පැමිණ තිබුනා.

ආහ් මට තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවා කියන්නත්. අද (ජූලි විසි අට) ඒ මල්ලිගේ උපන් දිනේ. උණුවෙන හදවතක් ඇති අපේ චූටිපුතා හිරුෂට සුභ උපන් දිනයක්.