19-11-2015 දින දිනමිණ පත්‍රයේ පල වූ ලිපියේ මුල් පිටපත

නිදහසත් සමග එළඹී ලාංකීය සමාජයේ විශේෂයක් වූයේ ඉංග්‍රීසි ආභාෂය ඇති ප්‍රභූ පන්තිය විසින් සිංහල දෙමළ මුස්ලිම් භේදයකින් තොරව එක්ව සිටීමයි. ඇත්තෙන්ම එම මුල් අවධියේ ලාංකීය සමාජය බෙදුනේ ඉංග්‍රීසි උගත් හා ඉංග්‍රීසි නොඋගත් කොටස් ලෙසය.

අද ශ්‍රී ලාංකීය සමාජයේ බෙදීම සිංහල දෙමළ හෝ මුස්ලිම් ජාතීන් ලෙස හෝ සිංහල කතා කරන හාදෙමල කතා කරන ජාතීන් ලෙස යන්න සම්මතයයි . නමුත් අදටත් අධ්‍යාපනයේදී හෝ වැඩ පලේදී තවමත් සමාජය දෙකට බෙදෙන ක්‍රමය ගෙදර ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කරන අය සුළුතරයක් හා අනිත් අය ලෙසය.

සමාජය බෙදන ගැඹුරු දොරුව

මෙම සමාජ කොටස් දෙක අතර පරතරය මහා ගැඹුරු දොරුවකි. කැනියමකි නැතිනම් canyon එකකි. මෙම පරතරයට මුල් වන ඉංග්‍රීසි හුරුව යන්න වර්ණ හෝ වර්ග භේදය මෙන් පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට යන ගුණාංගයකි. අම්මා තාත්තා ගෙදරදී ඉංග්‍රීසි කතා කරයි නම දරුවාද ඉංග්‍රීසි කට හුරු කර ගනියි. තම දුඹුරු සමේ වර්ණය දෙමාපියන්ගේ ජාන වලින් ලැබෙන අතර ඉංග්‍රීසි කට හුරුව දෙමාපියන්ගේ ආභාෂයෙන් ලබා ගනීති. සමාජයේ බහුතර අනිත් අය සිංහල හෝ දෙමළ ගෙදර භාෂාව ලෙස ඉගෙන ගනිති.

ගෙදරින් නොලැබෙන දේ පාසලෙන් ලැබිය යුතුය. නමුත් අද දවසේ ඉංග්‍රීසි දන්නා අය ගුරු කමට නොයති. ගුරු කමට යන අයට ඉංග්‍රීසිය නුහුරුය. ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගැනීමට නම් ඉංග්‍රීසි මවු බස කරගත් පැලැන්තිය ඇසුරු කළ යුතුය. මධ්‍යම පාන්තිකයන් ජාතික පාසල් වලට පොර කන්නේ මේ ඉංග්‍රීසියෙන් ප්‍රභූත්වය ලබාගත් සමාජ කොටසට ඇතුල් වීමට මිස වෙනක් දෙයකට නොවේ.

ඉංග්‍රීසි දැනුම තුලින් අප ලාංකිකයන් ගෝලීය සමාජයක කොටස් කරුවන් වීම අවශ්‍යම කාරණයකි. නමුත් ස්වභාෂා පාන්තිකයින් දොරුවේ එක බැම්මකය. එම බැම්ම ගෝලීය සමාජයට විවෘත නැත. ඉංග්‍රීසි දැනුමට සීමා වී සිටින පාන්තිකයන් ගෝලීය සමාජයට විවරවූ අනිත් පැත්තේ සිටිති. අවශ්‍ය විටක දොරුව හරහා එහා මෙහා යන්න පුළුවන් කම ඇති ද්වි භාෂිකයින් අද හිඟය.

එදා තත්වය

එදා සමාජයේ මෙවැනි බෙදුම් ගැන තියුණු සංවාද පැවතිනි. අනගාරික ධර්මපාල වැනි ක්‍රියා කාරීන් මෙන්ම පියදාස සිරිසේන හා ඩබ්ලියු ඒ. සිල්වා වැනි ගත් කතු වරුන් සමාජයේ කොටසක් කළු-සුද්දන් ලෙස හැදින් වූ යේ ඒ ය තම සංස්කෘතිය පිළිබඳව ලැජ්ජාවට පත් වෙමින් බටහිර සංසකෘතිය වැළඳ ගත් නිසාය . ඒ අතරම තම ද්වි භාෂා හැකියාව තුලින් එතෙර මෙතෙර යා කරමින් ජාතික මෙහෙවරක යෙදුන මලලසේකර ශූරීන් වැනි අය මෙන්ම තරුණ වාමශිංක විද්වතුන් හා දේශපාලඥයින්ද සමාජයේ සිටියහ. ඔවුන් අතරින් වඩාත් කැපී පෙනුනේ දේශීය ඌරුව සහිත ඉංග්‍රීසි අධ්‍යාපනයක් ගමට ගෙනි යාමට මුල් වෙමින් කන්නන්ගර මධ්‍ය විද්‍යාල වලට නායකත්වය විදුහල්පතිවරුන් හා ගුරුවරුන්ය.

අද තත්වය.

අද දින ප්‍රශ්නය වන්නේ අප සමාජය ගෙදර ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කරන සුළුතරය හා ස්වභාෂා බහුතරය ලෙස සමාජය තවමත් වෙන් තිබීමත් ඒ දෙපැත්ත යා කිරීමේ හැකියාව හා උනන්දුව ඇති ද්වි භාෂිකයන්ගේ අඩුවත්ය.

අනික් ප්‍රශ්නය තවමත් සමහරුන් විසින් දේශ ද්‍රෝහී හා දේශ ප්‍රේමී ලෙස ගෝලීය සමාජයට සම්බන්ධ අය හා අන් අය වෙන් කිරීමේ කුහක ප්‍රයත්නයක යෙදී සිටීමයි. එය කුහක ප්‍රයත්නයක් ලෙස මා හඳුන්වන්නේ එම නායකයින් තම පුද්ගලික ජීවිතයේ දී බටහිර සම්බන්ධ කම තුලින් උපරිම ප්‍රයෝජන ලබා ගැනීම නිසායි.

රජයේ අධ්‍යාපනය ස්වහාෂා බැම්මේ හිරවෙලා

භාෂාව මුල් කර ගත සමාජ ව්භේදනයන් අධ්‍යාපනය තුලින් සමනය කිරීමේ මුල් ප්‍රයත්නය කන්නන්ගර පාසල් පද්ධතියයි. ඉංග්‍රීසි දැනුමැති ශ්‍රී ලාංකිකයින් බිහි කිරීම ඒවා තුලින් සිදු විය. එවකට විශ්ව විද්‍යාල තුලින් එම උගත් ලාංකීය පරම්පරාව තව දුරටත් පෝෂණය කෙරිණි. ඇත්තෙන්ම විශ්ව විද්‍යාලය යනු ගමත් කොළඹත් එක් කරන තැනක් විය.

අද පාසැල පද්ධතියේ හෝ විශ්ව විද්‍යාල වල ද්වි භාෂා හැකියාවෙන් ඉහල මට්ටමේ දැනුමක් ලබා ගත් කෙනෙකු සොයා ගැනීමට අපහසුය. එවැනි අය සිටියත් ඔවුන් තමන් පාඩුවේ තම වෘත්තීය දියුණුව සලසා ගන්නවා විනා විශ්ව විද්‍යාල වල හෝ පාසල් වල සංස්කෘතික වෙනසක් කිරීමේ උනන්දුවක් ඔවුනට නැත..

අද ද්වි භාෂා දැනුමට තැනක් නැත. රජයේ විශ්ව විද්‍යාල වල පැවත්මට ආචාර්යවරුන් විසින් එක් භාෂාවක් දැන සිටීම සෑහේ. ගෝලීය සන්බන්ධතා ඇතිව විවෘත මනසකින් යුතු අය මේ අය විසින් කොන් කරනු ලබයි. ඇත්තෙන්ම,දේශප්‍රේමී-දේශද්‍රෝහී කූඨ රැල්ලේම කොටසක් ලෙස පසු ගිය කාලයේ අපේ විශ්ව විද්‍යාල වල ආචාර්ය වරුන් හා ශිෂ්‍ය නායකයින් විසින් ජාතික චින්තන හෝ දේශප්‍රේමී ලේබලය තම පුද්ගලික වාසියට යොදා ගන්නා ලදී. ආචාර්ය වරුන්ගේ ළිං මැඩි දැනුමට උසස් වීම් ලබා දීම හා පිටතින් එන දැනුමැති අයට පාර වැහීම එවැනි ක්‍රියාවන්ය. ශිෂ්‍ය නායකයින් විසින් ඉංග්‍රීසි දැනුමේ වාසිය ඇති අය ‘අලයන්’ ලෙස නම් කර කොන් කිරීම තවත් සංසිද්ධියකි.

වාසනාවකට විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතියේ ඉඩ කඩ නැති නිසා හෝ ඒවායින් කොන් වෙන අයට දැන් ලංකාවේ හෝ පිටරට විකල්ප ඇත. නමුත් පාඩුව රටටය. වෙනත් විකල්ප සොයා යන අයට සිංහල හෝ දෙමළ භාෂාව විනෝදයට යන්තම් තොල ගා ඇත්තොත් ඇත. සිංහලෙන් පමණක් ඉගෙන ගන්න ස්වදේශීය ශිෂ්‍යයන්ට හෝ ආචාර්ය වරුනට තමන් දැනට සිටින සීමා වල ඔහේ සිටිමින් සිටීමට බාධාවක් නැත. කෙටියන් කියතොත්, ද්වි භාෂා දැනුමෙන් ලොවක් ජය ගත යුතු තරුණ පරම්පරාවකට අවශ්‍ය ඉංග්‍රීසි දැනුම දෙන්න රාජ්‍ය අධ්‍යාපන පද්ධතියට පුළුවන් කමක් නැත.

පුද්ගලික අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයෙන් ආරම්භයක්?

ඉංග්‍රීසි-සිංහල දෙගොඩ යා කරන පාලම තැනීමේ උත්සාහයක් පුද්ගලික අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයෙන් දකින්නට ලැබීම වැදගත් සංසිද්ධියකි. .

පුද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රචලිතව කරලියට එන්නේ අවුරුද 20 කට පමණ කලින්ය. ධනවතුන්ගෙ දරුවන් මේ ආයතන කරා ඇදෙනවා කීමට වඩා සත්‍යට වඩාත් කිට්ටු වන්නේ ඉංග්‍රීසි හුරුව ඇති පන්තිය මේ ආයතනවලට ඇදී යන බව කීමය. නමුත් ඒ අය එක් රොක් වීම නිසා මේ ආයතන වල සංස්කෘතිය යමක් කමක් ඇති නමුත් සාමාන්‍ය පවුල් වල දරුවන්ට නොගැලපෙනවා යන්න මගේ හැගීමයි.

නමුත් පුද්ගලික ආයතන ගණන වැඩි වෙත්ම ඒ ආයතන වලට ගම්බද සිසුන් තමන් වෙත ආකර්ෂණය කර ගැනීම අවශ්‍යවේ.එක් ආයතන ප්‍රධානියකු පැවසුවේ ඔවුන් මේ දිනවල ඔවුන් විසින් සිසුන් බදවා ගැනීම සඳහා කණ්ඩායමක් දැනටමත් දුර පළාත් වලට යවා ඇති බවය. තවත් ආයතනයක් නොබෝදා පල කර සිටියේ තම ආයතනය මගින් ජාතික ඇගයීමක් වන Z-ස්කෝරයේ ලකුණු අනුව රුපියල් මිලියන 80 ක් වටිනා ශිෂ්‍යත්ව 100 ක් පිරි නැමීමට කටයුතු කර ඇති බවයි.

ඉංග්‍රීසි-සිංහල-දෙමළ යා කෙරෙන වාතාවරණයක්

එසේ සාමන්‍ය පවුල් වල සිසුන් ආකර්ෂණය කර රඳවා ගැනීමට නම් පුද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතනවල වාතාවරණය වෙනස්විය යුතුය. කොළඹ, ගාල්ල හෝ කුරුණෑගල ශාකාවක් නම් තමන් ඉංග්‍රීසියෙන් පාඨ මාලා පැවැත් වූවත් ආයතනයේ කතාබහ විහිළු තහළු සහිත සාමාජීය වාතාවරණය සිංහලට බර විය යුතුය. ත්‍රිකුණාමලය හෝ යාපනයේ සිසුන් වැඩියෙන් ඇත්නම් දෙමළට බර විය යුතුය. අදත් තම පාසල් ගැන ආදරයෙන් මතක් කරමින් කන්නන්ගර මාධ්‍ය විද්‍යාල ආදී ශිෂ්‍යයන් විසින් විස්තර කෙරෙන පරිදි වූ ලාංකීය ඌරුව සහිත ගෝලීය අධ්‍යාපනයක පෙර ගමන් කරුවන් වීමට අපේ පුද්ගලික අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයට උනන්දුව මෙන්ම හැකියාවද ඇති බව මම විශ්වාස කරමි. එසේ