නිදි නැති නිර්මල ඇසක අගිස්සක කඳුළක

හිස රිදෙන විට මහ රෑ
තරු එළියකට බර වෙමි
ඇසග දිළිහෙන සඳ දිය
සොඳුරු අඳුරෙහි සඟවමි

යොර්දානයෙහි ගැඹරට
අකුරක් දමා ගසනෙමි
නැඟෙන දහසක් රැළි මත
දහසක් අකුරු විසුරමි

ගලීලෙට යන මංසල
කුරුස කණුවක් ඉන්දමි
ඉතින් කොයි අත යන්නද
කිසිත් නො කිය ම ඉන්නෙමි

ලිහී විසුරුණ කොන්තය
අත්ලෙහි රුවා ගන්නෙමි
අත්තටු ලැබුණ ඔරසම
අහසට මුදාලන්නෙමි.

පින්න විතරක් දොඩමළු
ගොල්ගොතාවට ළංවෙමි
නින්ද නුපුරුදු සිහිනය
ගෙහන්නාවට දන්දෙමි.

ගීතාවලියෙ ගී වල
අරුත අතහැර යන්නෙමි
වැරදි වෙන්නට ඉඩ හැර
වැරදිකරුවෙකු වන්නෙමි