ලීලාත්, තාත්තාත්, මිස් සුරම්‍යාත් එකිනෙකා දිහා බැලූහ.
“අපි ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ මේ කතාවේ හොඳ හරියකට නෙමෙයි,” ලීලා පහත් ස්වරයෙන් කීවේ තාත්තා නිශ්ශබ්දව ඉන්නැයි කියූ බව නොසලකා හරිමින්.
“වැඩි කාලයක් නැති වෙයි වගේ අපටත්,” මිස් සුරම්‍යා කිව්වෙත් හෙමින්.
“මිස් ආවේ අපිත් එක්ක ද?” තාත්තා ඇසුවේ ඔවුන් දෙදෙනාටත් වඩා අඩු හඬකින්.
“ඔව්, මම ලීලා පොත් අරන් යන්න එන පුස්තකාලේ වැඩ කරන්නෙ.”
“අපේ ගෙදරින්?”
“ඔව් එහෙන් තමයි අපි තුන්දෙනාම එකටමයි ආවේ.”
“මට මතකයක් නෑ.”
“ඔව්, එහෙදි බැරි නිසයි මෙහෙම අපි එන්න හිතුවෙ.”
“අම්මා?” ඔහු ලීලා දිහා බලාගෙන දුකින් අසයි.
“අම්මා ඔක්කොම දන්නවා.”
අල්ලපු කාමරයේ අය සිගරට් ගැන කතාබහ කරනවා ඔවුනට ඇසිණ. එහෙත් කිසිවෙක් ඔවුන්ගේ කතාබහ ඇසී මේ පැත්තට පැමිණියේ නැත. එයින් දිරිමත් වූ ඔවුන් එකිනෙකා ළඟට ළං වූහ.
“මෙහෙම ආවම කරන්න ඕන දේවල්, නැත්නම් කරන්න ඕනෙ නැති දෙයක් ගැන නිකම් දැනෙන හිතෙන විදිය,” ලීලා අනෙක් දෙදෙනා දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බලා අසයි, “එහෙම ගතියක් දැනෙනවා ද?”
ඔවුන් දෙදෙනම එසේයැයි හිස් වනමින් එකඟ වූහ.
“මේ වෙලාවෙ?” ලීලා අසයි.
“මුකුත් කරන්න දෙයක් නැහැ කියලා තමයි හිතෙන්නෙ,” මිස් සුරම්‍යා කියයි. තාත්තා ද එයට එකඟත්වය පාමින් හිස සොලවයි.
“මම ගිය එක වතාවක දී, මට ඇහෙන්න ඕන දෙයක් අහගන්න ඉඩ සැලසුනා කියල තමයි මට හිතුනෙ. කිසිම විදියකින් කාටවත් පේන්නෙ නැතිව ඉඳලා,” ලීලා පැහැදිලි කරයි.
“මගේ ගමන් සේරම මට ආපහු ගියාම ප්‍රයෝජනවත් වෙන ඒවා,” තාත්තා පටන් ගත්තට ඔහුගේ මුහුණ හදිසියේම අඳුරු විණ.
“මහතුන් මාමගේ ලොකු පුතා?” ලීලා විමසුවේ මෙතැනින් යන්නට හදිසියේම සිද්ධ වුවොත් යැයි බියෙන්.
“එයා අතුරුදහන් වෙන්න ඇත්තෙ මෙහෙම ඇවිත් කියල මාත් හිතුව. ඉතින් මම මෙහෙම එන එන හැම වතාවක දී ම එයාව හොයන්න පටන් ගත්තා.”
ඔහු හදිසියේ යමක් මතක් වූ ලෙසකින් ලීලා දිහා බැලීය.
“වැස්සකට පස්සෙ අළුත් රත්‍රං බඩුවක් හම්බ වුනාද?”
“ඔව්, එදා තාත්තත් එක්ක ඇවිදින කොට හොයාගත්ත එකෙන් මාත් ගියා. ඊට පස්සෙ ඒකෙන් තාත්තත් ගියා. ආපහු මං ගියාම තමයි එනකොට තාත්තා අසනීප වුනේ.”
“අපි දෙන්නම එකපාර ගිහින්?”
“නෑ. මම හිතන්නෙ කළින් තාත්තා ගියා. ඊට පස්සෙ මං ගිහින් ආවමයි තාත්තා ගියෙ. ඒ කියන්නෙ තාත්තා දෙවැනි වතාවටත් ගිහින් ඇවිත් තිබුණ.”
“ඔව්, දෙපාරයි යන්න පුළුවන්,” තාත්තා ලීලා හා එකඟ වූයේය.
“හරි, මාත් දෙපාරක් ගිය එකක් ආයේ දැම්මම කොහෙවත් ගියෙ නැහැ තමයි,” ලීලා කිව්වේ තමන් එළඹුණ නිගමනය නිවැරදි යැයි දැනගත් සතුටෙන්.
“අළුතෙන් හම්බ වෙච්ච එකෙන් එහෙනම් අපි අර උමගක් හාරන ගෙදරකට ගියෙ.”
“ඔව්, කොහොම ද ඒ ගමන අපිට ප්‍රයෝජනවත් වෙන්නෙ?”
“ඒක නැගෙනහිර ජර්මනියෙ. බටහිර ජර්මනියට පළායන්න තාප්පෙ හදන්න කළින් කපන උමඟක්,” මඳක් නැවතී “මම ඒ කාලෙ පොත් කියවලා තියෙනවා,” යැයි මිස් සුරම්‍යා දිහා බලා ඔහු පවසා ඔහු නිහඬ වූයේය.
“ඒ ගමන ප්‍රයෝජනවත් වෙන විදිය,” ලීලා නැවත මතක් කරයි.
“හවුල් වෙලා කරන වැඩක් හරියාවි කියලා වෙන්නැති,” ඔහු ඔවුන් දෙදෙන වෙත නෙත් යොමු කරමින් කීවේය.
“අන්කල් අසනීප වුනේ ගමනක දී ද?”
“මම එහෙම යන්න පුළුවන්කම තිබ්බට වැඩිය ගියේ නෑ. ඒත් මහතුන්ගෙ කොලුවා අතුරුදහන් වුනාට පස්සෙ ඒ ඉඩම මේ වගේ යන්න පුළුවන් තැනක් කියල හිතුන.”
“අපිට අම්මා කිව්වා ඒ අයියා නිතරම ඉඩම පැත්තෙ ගියා කියල.”
“ඒ නිසා තමයි මාත් හිතුවේ මෙහෙම හැකියවක් ඇතැයි කියල අපේ පවුලෙ තව කෙනෙකුටත්.”
“අන්කල් අසනීප වුනේ?”
“පෙට්ටියෙ තියෙන ඔක්කොම ඉවර වෙනකම් එහෙ මෙහෙ යන්න පටන් ගත්තා කොළුවා හම්බ වෙයි හිතාගෙන.”
“මහන්සි වැඩි වෙලා ආවට පස්සෙ නින්ද යනවා, අර බෙහෙත් අනෝදා බොන්න පටන් ගත්තෙ ඒ නිසා ද?”
“ඒකිත් දන්නවා එහෙනම්?”
“ඔව්, ඔව්, එයා නැත්නම් අපි අද හරි අමාරුවක…” කියන්න ගිය ඉතිරිය ගිලගත් ලීලා දිග හුස්මක් ගෙන, “සමහර විට අළුතින් ලැබිච්ච එකෙන් ඉක්මණින් දෙපාරක් ගිය නිසා වෙන්නැති එහෙනම්,” යැයි හුස්ම පිටකරමින් වාක්‍යය අවසන් කළාය.
Sinhala story Blog 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න