නිදිකුම්බා මල

විදුලි මළබෙර හඬවන
කළු වලා අවි අරගෙන
ඉදිකඩ යකුන් සේ ඇති කල
හිනාවී එන්ට බැරිවද හිරුනි.

පැතුම් මල් පොඩි මැළවෙන
සෝකී දෙනෙත්හරවමි
ඩෝසර හොඬෙන් ඉදිරුණ
රබර යායම විනිවිද……..සීරුවට………..

සිය දහක් හිරු අනුරූ
හිනාවේ වියලි කර්කශ බිම
අහා! කෙතරම් සතුටක්ද හිතට
මම එවෙත ඇවිද යමි……….

නිරුවත් දෙපා මත
වේදනා කටු තුඩු ඇනී – රිදුම් දේ……

මම ඒ වේදනා පොදි
හද සම බිමේ සතපා
කටු තුඩු මතම දණ ගා
ඉන් මලක්
අපරිමිත ආදරෙන් සිඹිමි.

සිතගිස්සෙන්ම නැඟැ ආ
නෙතිස්මත්තෙන් මේ දැන් වට
සීතල කඳුළු බිඳ
එමල් සුසිහින් කෙඳි මත රැඳී
ප්‍රභාවින්තව බැබැළේ.

මම
සෙමින්
හිසොසවා
බලමි.

කළු වලා අවි මැඬගෙන
අහස් ඉදිකඩ පැනගෙන
අන්න! හිරු
හිනාවීගෙන……

(මෙකව ලියැවු‍ණේ 1994 අවුරුද්දෙ. මේක ඒ අවුරුද්දේ දවසක හිරු පත්තරේ පළවුණා. යළි 2002 අවුරුද්දේ පළ කළ පිළිහුඩුවී කවි එකතුවටද ඇතුළත් වුණා)