“බේබි, බේබි, අනේ පොඩ්ඩක් ඉන්න මාත් එනවා.”
ගෙදරට අඳින කඩමාල්ලට වැඩි වෙනසක් නොවූ චීත්තයක් ඉනවටා පටලවා ගනිමින් මෙහෙකාරිය ලීලා පසුපසින් දිව එයි.
“බස් එකට සල්ලි විතරයි මං ගෙනාවේ, කඩේ යන්න සල්ලි නෑ,” ලීලා කිව්වෙ ඇය එනතෙක් නතර නොවී.
ඇය හතිලමින් ලීලා සමඟ ගමනට එක්වූයේ කිසිත් නොකියා. ඇයගේ අතේ වූ පන්කොළ මල්ලේ බරින් ඇය පැත්තකට ඇළ වී අඩි තබන හැටි ලීලා දැක්කාය.
“මොනව ද ඕකෙ?”
“බතල.”
“බතල?”
ඇය නෝංජල් හිනාවක් පා අහක බලාගත්තාය.
“ඇයි අපි බතල අරන් යන්නෙ? මිස් සුරම්‍යාට දෙන්න ද?”
“නෑ බේබි .. මේ .. මම මේ .. මේ ටික අරන් ආවේ හංදියෙ කඩේට දීලා වෙන මක්කා හරි දෙයක් ඉල්ල ගන්න පුළුවන් වෙයිදැයි බලන්න,” ඇය ලීලා දිහා හොරැහින් බැලුවාය. ඉස්සරහ බලාගෙන ඇවිදින ලීලාගේ මුහුණේ කිසිත් වෙනසක් දකින්නට නොහැකියි. යෝජනාවට ලීලා අකැමත්තක් නොදැක්වූ නිසා මෙහෙකාරිය “ඒ මිස්ටත් ඕනෑ නම් දෙන්න ඕනතරම් තියෙනවා,” යැයි එකතු කළාය.
“පුස්තකාලේ අරිද්දීම එතැන හිටියා නම් හොඳයි,” ලීලා කියයි.
“මං ගිහින් කඩේ අය එක්ක කතා කරලා බලන්නම්, බස් එකක් ආවොත් බේබි යන්න. බේබි ආපහු එනකම් මම බස්හෝල්ට් එකේ ඉන්නම්.”
ලීලාත් අම්මාත් ඇතුළුව දැන් මෙහෙකාරියත් වෙනදා පැකිළෙන දේවල් කරන්නට සිත් ධෛර්යමත් කරගෙන සිටිති. මෙහෙකාරිය කඩය තුලට වැදි සැණින් ටවුමට යන බස් රථයක් පැමිණ ලීලා ඉදිරියෙන්ම නැවතිණ. බස් රථය ඉදිරියට ඇදෙද්දී ඇය අසලින් අසුන් ගත්තේ මෙහෙකාරියයි. කකුල් දෙකට හිර කරගත් මල්ලේ බතල පිරී තිබිණ. ඒ දිහාත් ඇය දිහාත් බැලූ ලීලා කිසිවක් ඇසුවේ නැත.
“එපැයි කිව්වා.” ඇය මුමුණයි. බසය ගැස්සී ඉදිරියට ඇදී යයි. රෝස පැහැති පූසෙක්ගෙ හැඩයෙන් හැදූ කුඩා ප්ලාස්ටික් පසුම්බියක් හැරගත් මෙහෙකාරිය එයින් මුදල් නෝට්ටුවක් එළියට ගෙන එය අතින් පිරිමැද දිග හැරියාය.
මෙහෙකාරියට අන්තිමට පඩි ගෙව්වේ කවදා දැයි අම්මා ගෙන් අසා ඵලක් නැත. පඩි නොගෙව්වාය කියා මෙහෙකාරියට ඔවුන් දමා යන්නට වෙනත් නිවහනක් ද නැත.
“මිස් අද වැඩට ඇවිත් නැත්නම් මම එයාගෙ ගෙදර හොයාගෙන යනවා.”
“මම ටවුමේ බලන්නම් බේබි මේ බතල ගන්න කවුරැ හරි ඉඳිවි ද කියල. විකුණන කෙනෙක් ගත්තෙ නැත්නම් මං හරි ඔය කොහෙන් හරි තැනක වාඩිවෙලා විකුණනවා.”
“තාත්තා නිදිමත යන්න කියලා බෙහෙත් අනෝදා කොළ බොන්න පටන් ගත්තෙ කොයි කාලේ ඉඳන් ද?”
මෙහෙකාරිය ඇහිබැමි එකතු කරමින් ඇස් රවමින් කල්පනා කරන්නට වූවාය.
“ලෙඩ වෙන්න ඉස්සර .. හැමදාම නෙමේ .. ඉඳ හිටලා දවසක තමයි කියන්නෙ උදේට හදලා දෙන්න කියල.”
“රූට කියන්නෙ?”
“ඔව්, රූට තමයි කියන්නෙ.”
“ලොකු වැස්සක් වැස්සට පස්සෙ?”
ඇය නැවතත් කල්පනා කරයි. ඇස් හා ඇස්බැමි පමණක් නොව මෙවර ඇයගේ මුව ද උල් වී එහාට මෙහාට ඇඹරෙයි.
“ඔව් එහෙම දවස්වලට තමයි මම හිතන්නෙ. අකුණු ගහලා එහෙම ලොකු වැස්සක් වැස්සට පස්සෙ.”
ලීලා කල්පනාවට වැටුණාය. ඉස්තෝප්පු කාමරයේ සියළු ආභරණ වලින් තාත්තා අපූරු ගමන් ගිහින් අවසන් ද? වැස්සකින් පසු පෑදෙන අළුත් ආභරණයකින් පමණක් ඔහුට එවැනි ගමන් බිමන් යා හැකියාව සීමා වී තිබේ ද? එහෙම ගමන් නිසා නිදිමත වැඩිවීම ගැන තාත්තා හොඳින් දන්නා බව ගැන ලීලාට සැකයක් නැත.
“අසනීප වෙච්ච දවසෙ .. එදා මතක ද? එදා උදේට ඔය කොළ දාලා තේ වත්කරලා දෙන්න කියලා කළින් දා රෑ ඉල්ලුවා ද?”
ඇය විස්මයෙන් විසල් වූ දෑස් වලින් ලීලා දිහා බලා ඉතා සෙමෙන් ඔළුව ඉහළටත් පහළටත් වැනීය.
“ඔව්. කුස්සියෙ හදලා තිබ්බෙ. මම මේසේට ගේන්න කළින් තමයි මහත්තයා අසනීප වුනේ. එදා බිව්වෙ නැහැ.”
“ඒක බිව්වෙ නැති නිසා නෙමෙයි තාත්තා අසනීප වුනේ,” ලීලා කිව්වේ මෙහෙකාරිය සනසන්නට පමණක් නොවේ.
බස් රථය ටවුමේ නැවතිණ. ඔවුන් දෙදෙනම එයින් බහින පොදියට එක් වූහ.
“මම ගිහින් මිස් සුරම්‍යා ගැන හොයාගෙන එන්නම්.”
“මම ආපහු යන බස්හෝල්ට් එකේ ඉන්නම් බේබි එනකම්.”
Sinhala story Blog 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න