ලීලා සිය නිවසේ ඉස්තෝප්පු කාමරයට පිවිස සිටියාය.
මිස් සුරම්‍යා ඉස්තෝප්පු කාමරයේ දොරට ඉස්තෝප්පුවේ සිට සෙමෙන් තට්ටු කරයි.
“ලීලා, ලීලා .. ඔයා ඇතුලෙ ද? ඔයා ආපහු ආව ද?” ඇය රහසින් අසයි.
ලීලා කාමරයේ දොර හැරගෙන ඉස්තෝප්පුවට ආවේ ගේ ඇතුලතට ඇස් යොමු කරමින්. අම්මා හෝ මෙහෙකාරිය පෙනෙන මානයක නැත. ගස් කොළන් සියල්ල අඳුරින් නැහැවී තද කොළ පැහැයකින් පෙනෙයි. හිරු එළිය සම්පූර්ණයෙන්ම මැකී ගිහින් නොතිබුණි. දිය වී ගිය තැඹිලි පැහැයෙන් යුතු අහසේ තැන තැන රෝසපාට දම්පාට වළාකුළු රටාවන් දකින්නට හැකියි.
“මිස් සුරම්‍යා ආපහු ආවේ දොරෙන් මේ පැත්තට?”
“ඔව්, මම ආවෙ ඉස්තෝප්පුවට.”
“මට දැනගන්න ඕනේ .. දැන් එහෙම ගියාම අපි මෙහෙ නෑනේ…”
“ඔව් ..” මිස් සුරම්‍යා පුටුව අසල බිම තිබුණු ඇයගේ ගමන් මල්ල හා අත්බෑගය අතට ගනියි.
“දැන් .. අපි එහෙම ගියාම අපි මෙහෙයි එහෙයි දෙකේම ඉන්නවා ද?”
“තැන් දෙකක එකම වේලාවෙ ඉන්නෙ කොහොම ද?” මිස් සුරම්‍යා ඇසුවේ ඈනුමක් වසාගන්නට දැරූ අසාර්ථක වෑයමකින්.
“එක වෙලාව නෙමේ .. අතීතයට යද්දී ..” වාක්‍ය අවසන් කරන්නට නොහැකි වූයේ ලීලාටත් වළක්වාගත නොහැකි දිග ඈනුමක් ගිය නිසයි.
“18 වැනි සියවසට .. ඈන්ගෙ කතන්දරේ ලියැවෙච්ච කාලේ .. අපේ අම්මලාත් ඉපදිලා නැහැනෙ ලීලා,” මිස් සුරම්‍යා කිව්වෙත් දෙනෙත්වල මෝදු වූ විඩාබර ගතිය යවන්නට මෙන් අතක ඇඟිලි තුඩු වලින් ඇස් පිරිමැද නැහැය තදින් අල්ලා ගනිමින්.
මිස් සුරම්‍යා සමඟ කතාබහෙන් තේරුම් බේරුම් කරගත යුතු බොහෝ දේවල් ඇතැයි ලීලාගේ සිත කිව්වත් ඇඟට දැනුනු හෙම්බත් ගතිය නිසා හරිහැටියකට වදන් පිට කිරීම පවා අසීරු විය.
“අපි දෙන්නම එකපාර යන්නෙ නැතිව … ඊ ළඟ සැරේ .. මම හරි මිස් හරි ගිහින් .. අනික් එක්කෙනාට පුළුවන් එතකොට ..”
“ඒත් ලීලා .. කාමරේ හිටියොත් ඒත් යන තැනකටත් ගිහින්?” මිස් සුරම්‍යා ගේ ඇතුලට නෙත් යොමු කරයි.
“අම්මාට කියන්නම් මිස් ගියා කියල,” ලීලා ද කිසිත් සද්දයක් ඇහෙන්නේ නැති ගේ ඇතුල දිහා බැලුවාය.
ඔවුන් දෙදෙනාම මිදුලට බැස්සහ.
“මේ කාලේ නෙමෙයි අපි ආපස්සට යන්නෙ. මම හිතන්නෙ, මම හිතන්නෙ .. අපි යන්නෙ මේ හා සමාන්තරව යන .. වෙන .. ඒත් අපිම ..” ඇය අතක් වනයි. පැහැදිලි කරන්නට ගන්නා උත්සාහයෙන් තවත් විඩාවට පත්වෙයි. උත්සාහය අත්හැර දමයි.
“මට හරි මහන්සියි ලීලා, මම ගිහින් එන්නම්,” මිස් සුරම්‍යා ගේට්ටුවෙන් පිට වූයේ මේ අරුම පුදුම දවසේ තව වචනයක් වත් කතාබහ කරන්න තරම් ඇඟට පණක් නැත්තේ මන්දැයි සිතමිනි.
නැවතුම් පොළක් නොමැති වුවත් කොහෙන්දෝ ඇවිත් නවත්තා ඇයව එකතු කරගත් බස් රථය ඉගිල්ලී යද්දී ලීලා ද අඩවන් වෙන දෙනෙත් විවරව තබාගන්නට වෑයම් කරමින් නිදන කාමරය බලා ගියේ මෙහෙම ගමනක් ගිහින් ආවම සෑහෙන මහන්සියක් හා නිදිමතක් දැනෙන බව මිස් සුරම්‍යාට කියන්නට තමන් අමතක කළ බව ගැන දැඩි පසුතැවිල්ලක් සිත වෙළාගනිද්දී.
Sinhala story Blog 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න