මාස කීපෙකට කලින් හදිසි ඊ මේල් එකක් දාන්න මම ගියා සයිබර් කැෆේ එකකට. දන්නවනෙ සයිබර් කැෆේවල තියෙන මැෂින් ගැන.. තියෙන හැම සොෆ්ට්වෙයා එකම ඉන්ස්ටෝල් කරල මැෂින් එක පට්ට වේගවත් කියන්නෙ කියල වැඩක් නෑ වේගෙ. නෙට් එකත් ඒ වගේම වේගවත් නිසා මම ඉතිං මේල් එක ලෝඩ් වෙනකල් වට පිට බලබල හිටියා.
මට එහා පැත්තෙ මේසෙ කෙල්ලො දෙන්නෙක්ම තනි කොම්පියුටරයක් ඉස්සරහ ඉඳගෙන ෆේස් බුකියට ලොග් වෙල ඉන්නව. වටේ වැඩි සද්දයක් බද්දයක් නැති නිසා මුන් දෙන්න කියවන ඒව මට හොඳට ඇහෙනව. දන්නවනෙ කෙල්ලො ගැන. මෙලෝ මළදානයක් දන්නෙ නැති උනාට නොදන්න මගුලක් නෑ වගේ තමයි කතාව. එක කෙල්ලෙක්නං ෆේස් බුක් ගැන ටිකක් දන්නවා. අනිත් කෙල්ල ඒ තරම්වත් දන්නෙ නෑ.
කොල්ලෙක්ගෙ ප්‍රොෆයිල් එක දිහා බලාගෙන ඔන්න දෙන්න කරපු කතාව…
“මේ ඔයාට මෙයාව මතකද. විතාන සර්ගෙ ක්ලාස් ආවෙ…”
“ආනේ ඔව්මයි. දැන් තව සුදු වෙලා නේද? අර කැලෑ රැවුලත් කපල දාල”
“ඔව් බං… මාර ස්වීට් නේ… මාව අඳුනගෙන රික්වෙස්ට් එකක් එවල තිබුණ.”
“උඹේ පොඩි ක්‍රෂ් එකක් තිබුණ නේද ඌට”
“ඔව් බං. උඹට මතකයිනේ”
“මතකයි මතකයි… ඒ උනාට දැන්නං මූ ගැන ආයෙ හිතන්න යන්න එපා බං…”
“ඇයි?”
“ඇයි අහන්නෙ? පේන්නෙ නැද්ද Followed by 132 people කියල තියෙන්නෙ… ඔතනින් බාගෙකට වඩා කෙල්ලො වෙන්න ඇති. එච්චර ගාණක් උගෙ පස්සෙ ගියා කියන්නෙ ඉතිං ඌ හොඳ මිනිහෙක් වෙන්න බෑනෙ බං”
———————-
මෙය ජෝකර් මල්ලි විසින් රචිත ඔරිජිනල් ජෝකර් මල්ලිගේ විහිළුවක් බව කරුණාවෙන සලකන්න.
ජෝකර් මල්ලි 
අපරාදෙ ආදරෙන් ලං කරන් කියල දෙන්න තිබුනනෙ ෆේස් බුක් ගැන.
ඒ ටික කතාවට අදාල නැති නිසා ලිව්වෙ නෑ 😀