“ලීලගෙ තාත්තාව ඉස්තෝප්පුවේ තනියම දාලා?”
“කමක් නෑ. අපි ඉස්සෙල්ලා ඉස්තෝප්පු කාමරේ ඇතුලට යන්න පුළුවනි ද බලමු.”
මිස් සුරම්‍යා ඇඳුම් පිළිවලක් කරගනිමින් නැඟිට සිටියේ අවිනිශ්චිත බවකින්. ලීලා ගේ ඇතුලට ඔළුව දැමුවේ අම්මා පෙනෙන හරියක ඉන්නවාදැයි බලන්න. මිස් සුරම්‍යාගේ පැමිණීමත් සහ ඇයගේ කතාබහත් ගැන යම් සතුටකින් ඉන්නා අම්මාව නැවත නොසන්සුන් කරවන්නට ලීලා අකැමති වූවාය. අම්මා පෙනෙන පළාතක නැත.
“ඇදගෙන වැටෙන්න බලාගෙන දොරට අත තියන්න,” ලීලා උපදෙස් දුන්නාය.
“ඇදගෙන වැටෙන්නෙ කොයි විදියට ද?” මිස් සුරම්‍යා දොර වෙතට ළං වී එහෙත් අගුලට අත නොතබා අසයි.
“විසිවෙලා ගිහින් වැටෙනවා.”
“පස්ස බිම ඇනිලා ද නැත්නම් පැත්තකට පෙරලිලා ද බිමට වැටෙන්නෙ?” ඇය එහාට මෙහාට හැරෙමින් දෙකටම සූදානම් වෙන්නේ කෙසේදැයි සිතමින් තොලේ අගක් විකන්නට පටන් ගෙන.
“හිතාගන්න බැරි තරම් … වුනේ කොහොමද කියලා දැනගන්න කළින් සිද්ධ වෙනව. දැනගන්නෙ වැටිලා ඉන්නව කියලා දැක්කම.”
“හ්ම් … එහෙම නෙමෙයි නේද සාමාන්‍යයෙන් වෙන්නෙත්? සාමාන්‍යයෙන් අපි වැටෙන්න හරි පෙරලෙන්න හරි යනවා කියලා සිද්ධ වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියලා දන්නවා. එතකොට අපි වැටෙන්න කළින් වැටෙන විදිය දැනගන්න සූදානමින් නේද ඉන්නෙ …,” තමනට මුමුණා ගන්නා ඇය තවමත් දොර අගුලට අත තබා නැත.
“ඒ කියන්නෙ වැටෙනවා කියලා කළින් දැනගෙන ඉන්නවා නම් …”
“නෑ නෑ වැටෙනවා කියල විතරක් නෙමෙයි, කොහොම ද වැටෙන්නෙ කියලත් දැනගෙන ඉන්න ඕනෑ. ඒකයි මම ඇහුවෙ බස්ස බිම ඇනෙන විදියට ද නැත්නම් පැත්තකට පෙරලිලා ද කියල .. අනික මුනින් අතට වැටෙන්නත් පුළුවන් .. නැත්නම් ඔළුව බිම වැදෙන විදියකට වැටෙන්නත් පුළුවන් …” මිස් සුරම්‍යාගේ තොල අග දත් වලට හිර වී ඇත.
කොපි පොත රැගෙන ඉස්තෝප්පු කාමරයෙන් එළියට එන්න ගත් උත්සාහය ලීලා සිහි කළාය. එහෙත් ඇයට දොර අගුලට අත තබද්දී විසි වී ගොස් ඇද වැටුන බව මතක තිබුණා මිසෙක එය සිද්ධ වූයේ කෙසේදැයි මතකයක් නොවීය. එය එදා ඇය බලාපොරොත්තු නොවූවකි.
“මේකයි මිස් සුරම්‍යා වැඩේ. ඇතුලට අරන් යන්න පුළුවන් දේ මට එළියට ගෙන්නයි බැරි. එහෙම වෙලාවකයි මාව වැටුනෙ. නැත්නම් මට කොහොම ද වෙන්නෙ කියලා පෙන්වන්න පුළුවන් මිස් සුරම්‍යාට බලාගන්න.”
අඳුර පාත් වෙන්නට වැඩි කාලයක් නැතැයි මතක කරන්නට මෙන් බැස යන සූර්යයාව රෝස පැහැති වළාකුළුකින් වැසී ගිහින් ඉස්තෝප්පුවේ ආලෝකය මඳක් අඩුවිය.
“අපි දෙන්නම එකම වෙලාවේ දොරේ අගුලට අත තිබ්බොත්?” ඔවුන් දෙදෙන එකිනෙකාගේ මුහුණු බලාගෙන එකිනෙකාගෙන් එක වරම ඇසූහ.
ඔවුන්ගේ අත් දොර වෙතට ළං වූයේ හෙමින්. එහෙත් අගුලට පාත් වූයේ ක්ෂණයෙන්. දොර විවෘත වී ඔවුන් ඇතුලට පිවිසි විගස තඩාස් ගා වැසුනේ අකමැති දෙයක් කරන්නට සිද්ධ වූ දරුවෙක් සිය අප්‍රසාදය දක්වනවා සේ ය.
මිස් සුරම්‍යා අස්සක් මුල්ලක් නෑර කාමරයේ පිරී තිබෙන පොත් සහ ලියකියවිලි දිහා විසල් ඇස් වලින් බලාගෙන සිටියි. ලීලා ඇයගේ අතින් අදගෙන ගියේ මේසය අසලට. බොකු ගැසුණු වේවැල් පුටුව පැත්තකට ඇද සිමෙන්ති පොළවේ ලෑලී තීරුව උස්සා එහි රඳවා තිබූ පෙට්ටියේ මුතු මැණික් ඇල්ලූ රන් රිදී අබරණ අතක් පුරා ඉහළට උස්සා පෙන්වද්දී මිස් සුරම්‍යාගේ මුව විමතියෙන් විසල් වී විවර වූයේ තොල අග සපන්නට ද අමතක කරමිනි.
Sinhala story Blog 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න