"අපි දනගාන කාලේ ඉඳන් යාළුවො!" මගේ කාර්යාල සගයෙක් ඔහුගේ මිතුරෙක් ගැන මට කිව්වා. ඒ කතාවෙන් මොහොතක් මම යාළුවො ගැන හිතුවා. ඇත්තටම යාළුවො කියන්නේ කවුද? අපි පොදුවේ "යාළුවො" කිව්වට යාළුකම් එකින් එක කොයිතරම් වෙනස් ද? දනගාන කාලේ ඉඳන් ඉන්න යාළුවො ඉන්න පුළුවන්. ඒත් සමහරවිට ඒ ගොල්ලෝ අපේ පෞද්ගලිකම දේවල් දන්නේ නැති වෙන්න පුළුවන්. අද ඊයේ බස් එකේදී, කෝච්චියේදී හම්බ වුන ...

"අව්වේ තියෙන රැස් මාලා අඩුවේවා ගව්වෙන් ගව්ව දිව මාලිග ඉදිවෙවා" යසෝදරාවතේ කවියකින් මේ මට මතක කොටසක්. මේක ලියලා තිබුණ කොළ කෑල්ලත් මට මතකයි. හතරට නවපු දුර්වර්ණ වුනු කොලයක්. තිබුණේ මිතුරෙක්ගේ පසුම්බියේ. මොකක් නමුත් හේතුවකට මිතුරා නිතර මේ කොළ කෑල්ල එලියට අරගෙන කියෙව්වා. සමහරවිට ඔහුගේ පරණ පෙම්වතියකගෙන් ලැබුණු තිළිණයක් වෙන්න ඇති කියලයි මට ඒ දවස්වල හිතුනේ. යසෝදරාවත පිටිපස්සේ කතාවත් මට ...

“මේ…මේ… ෂ්… ඔව් ඔයාට තමයි කතාකලේ… කියන්නම් මම කතාවක්… අහන් ඉන්නවද ඉවර වෙනකල්…? “ “හැබැයි ඔයා එක උදව්වක් කරන්න ඕනේ ඔන්න… කතාව කියද්දි මට හුස්ම ගන්න අමතක උනොත් ඔයා මට මතක් කරන්න ඕනේ හොඳද..? මොකද මම හදවත් රෝගියෙක්… නෑ රෝගියෙක්ම නෙමෙයි… හදවත් සැත්කමකට මූණ දුන්න කෙනෙක් කියමුකෝ… ඉතින් මට අවවාද කරලා තියෙන්නේ හුස්ම නොගෙන ඉන්න හොඳ නෑ කියලා… හදවත් ...

යාන්තමට නපුරු… දඟකාර ඇස් නුඹේ…ආඩම්බර හිනාව... ඉඳහිට ඇඳෙනා මුවගේ…දිඟු කැරළි කොණ්ඩයට... ලෙලෙන මඳ සුළගේ…ආලය කරමි සැමදා මගේ…හුස්ම වැටෙනා තුරාවට…හුස්ම වැටෙනා තුරාවට… අත්හල ආදරයෙන්... පැටළුණු අතැගිලි අපගේ…කතාකරන ඔබ නෙත්... මඟහැරි මා නෙත් නිබදේ…ගියාට මා තනිකර... සුසුමක්වත් නොතබා රහසේ…සමාව නොමදෙමි මගේ…හුස්ම වැටෙනා තුරාවට…හුස්ම වැටෙනා තුරාවට… රඟදුන් යුරු තෙමෙමින්... සවසක පොද වැස්සේ…සිත රිදවන් ඔරවා බැලු නුඹ... පුංචි ළදැරියක සේ...මාවෙත දිව ආ සැනෙකින්... අමතක ...

රාහුලන් මුල්ම දවසේ දේශන ශාලාවට ආවේත් ගිටාරයක් පිටේ එල්ලගෙන. පරක්කු වෙලා, කොන්ඩේත් අවුල්කරගෙන. "කොහේද මහත්තයා යන්නේ? බෑන්ඩ් ගහන්න යන ගමන් පාර වැරදිලාද?" රත්නායක සර් ක්ෂුද්‍ර ආර්ථික විද්‍යාවේ පළවෙනි පාඩම මොහොතකට නතර කරලා ඇහුවේ සවුත්තුවට වගේ. අනිත් ළමයි හිනාවෙද්දි, මේ අමුතු පිරිමි ළමයාත් ඒ හිනාවට හවුල් වුණා. හිනාවෙන්ම ගිහින් එක ළඟ හිස් පුටු දෙකක් තිබුණ තැනකින් වාඩිවෙලා එක පුටුවකින් ගිටාරය තිබ්බා."පිස්සෙක්ද ...

රන් කෙඳිති දුර විසිරෙන හිරු එළිය පිපි අරුණක විදා අත්තල ගගනත නුඹ සොයා දුර පියඹමි ඉසිඹුලා ගන වන මැද වාලුකා තල පසුකර මීදුමේ පිණි මඟ හැරමඟ සොයා ඉගිලී එමි මකා හෝරා එක එක කාලයේ නැමි දිගහැර දහස් ගව් දුර මිටිකොට අසුරු සැණෙකින් පියඹමි සඳළුතල සක්මන් කරසොයා කුටියේ කවුළුව නුඹ නිදන මුදු හීනෙක සුවඳ තවරා සැඟවෙමි  ...

ඒ ගිම්හානයේ අන්තිම කාලේ දවසක්… එලියේ මහා රස්නෙත් අමතක කරලා මම දුවමින් හිටියේ ටවුමේ සංගීත බඩු කඩේට… විශ්‍රාම ගිය සොල්දාදුවෙක් වෙච්චි ගාර්ඩි මාමා තමන්ගේ පැන්ශන් පඩියෙන් එකතු කරපු සල්ලිත්, වැන්දඹුවක් වුනු අපේ අම්මා මාසගානක් තිස්සේ වීදුරු බෝතලේකට එකතුකරපු සල්ලිත්, ඒ දෙන්නගේ සීමාවක් නැති ආදරයත් එක්ක මගේ අතේ කිටි කිටියේ මිරිකිලා තිබුණා… රෑ පාසැල ඉවරවෙලා යමින් ගමන් මාස ගානක් තිස්සේ ...

අවැසියි නුඹව දකින්නට හඳුනාගන්නට කටහඬ දැනගන්නට නුඹ ඈතින් එනවිට මනුඹේ සුසුවඳ සිඹින්නට නුඹ නික්මුණු පසු, කුටිය තුළ නුඹ මුදුව පාතබන යුරු හඟින්නට අවැසියි හුරුවන්නට නුඹ දෙතොල් එක් කරන යුරු යන්තමින් මුදාහරින යුරු සිපගැන්මකට මා ළං වූ විට කැමතියි විඳින්නට ඒ සතුට ඔබ මුමුණන විට "තව වරක්" යැයි ~හිමන්දී~ translation of "I want to see you" - a poem by Rumi ...

දවසක සොඳුරු සවසකසිහිනෙන් නොපැතු පැතුමකහුදකලා කවි පදයකහදිසියෙන් නුඹ හමුවුන මොහොතක් නුඹට තුරුළුව සුසුමක සුවය විඳගමි දෙතොලග නොනිමි රසයකිනවතමි, නැවත සිපගමි මතකය නොමල දිනයකිමැරුවෙමි, නැවත ඉපදිනිදුකද ඉඳහිටෙක සතුටකිසැනසෙමි ලැබුණු ටික ඇති දිවයමි ඈත දුරකටසැඟවෙමි අඳුරු හිමයකගනිනෙමි ඇඟිලි එකිනෙකඑනතුරු මා සොයාගෙන ~තේජාන්~ ...

හිරු මිදෙන හිම සිසිලක..සඳ දැවෙන ගිනි ගිරඟින…තරු ගිලෙන කලු අහසක…දින ළඟලු ලොව වැනසෙන… නුඹේ කඳුලක සිසිලස...මගේ සුසුමක උණුසුම...කැටිව සරලව මුල සිට...නැවත ලොව ඇරඹෙනු ඇත... අලුත් ඉර හඳ තරු යට…ඔබද මම යළි ඉපදෙන…නුඹට මට, අපි හිමිවෙන…දින ළඟලු එය සිදුවෙන… ~තේජාන්~ ...

ආදරණීය හදවත...!සමාවෙයන් මට...තියෙන කරදර මදිවට...කරනවට තව කරදර... අමතක කරමුද..?ඉතින් අපි ඇයව...දෙදෙනාම එකතුව...වැඩිකලක් නෑරම...හැකිනම් මේ අද රෑම..? ආදර හාදු ගොන්නම...බලාගන්නම් ඒ ටික මම...ගුලිවුණු උණුසුම එතකොට ඔබට...එදා මැයි ගහ යට පොද වැස්සට... ඇහැකිනම් නම් ඔබට...කතා කරන ඇස්දෙකත්..!මට පුළුවනි ඇගෙ හිනාව..පිරුණු තොල් පෙති එක්කම... කමිස අතේ තැවරී එන හවසට...ලෝලා විලවුන් සුවඳත්…හැකිනම් ඔබට මට හැකියිදිග කැරලි කොණ්ඩය... අදට ඒ ඇති නේද..?අමතක කරමු ඔය ...

“ඊට පස්සේ කුමාරයයි, කුමාරියි සතුටින් ජීවත් උනා…” සීරුවෙන් කතන්දර පොත වහපු ඇය තම සිඟිත්තා දිහා බැලුවා… යටිතොල මඳක් විකාගෙන නිඳියන සිඟිත්තා ඇයට සිහිකළේ ඔහුව… දරුවාගේ පොරෝනාව සැකසූ ඇය ඔහුගේ නළලට අතතබා උණගතිය වැඩිවීමක් නැති බව සැක හැර දැනගත්තා… හිස් වූ යුගල ඇඳට වන් ඇය තමාගේ පොරෝනාව සකසාගෙන සෙමින් දෑස පියා ගත්තේ ඉන් අනතුරුවයි… “අදත් පරක්කුයි…” ඔහු කෙදිරුවේ ඇගේ සවනත ...

හැමදෙයක්ම සිද්ධවෙමින් තිබුණේ හරියට කවුදෝ කලින් ලියලා තිබුණ නාට්‍යය පිටපතකට අනුව වගේ… මුළු විශ්වයම ඒ පිටපතට අනුව රඟපානවද කියලා මට හිතුණා… වෙන එකක් තියා මේ දැන් අපි ඉස්සරහා හිටගත්ත මූණේ හැගීමක් නැති කඩචෝරු වෙළෙන්දා පවා… හරියටම මේ වෙලාවටම පොරි පැකට් ටිකකුත් අරන් මූ මෙතෙන්ට ආවේ කොහොමද…? මේ අවස්ථාව සමරන්න පොරි මරු… මට හිනාගියේ එහෙම හිතුණ හින්දා… ඉරිඟු ඇටේට දැනෙන ...

"කතාවක්ද ඕන...එහෙනම් ඇස් දෙක පියාගන්නකෝ කතාවක් කියන්න, ඔව් ඔන්න ඔහොම.. හැබැයි මඟදී ප්‍රශ්න අහන්නත් බැහැ..හිනාවෙන්නත් බැහැ.. ඇස් අරින්නත් බැහැ.. හොඳද? ඔන්න එකමත් එක රටක.. නිල් පාට කෝච්චියක් තිබුණාලු. ඒක හැම නගරේකම නැවැත්තුවේ නැහැලු. ගොඩාක් වේගෙන් ගිය නිසා නැවැත්තුවේ සමහර නගර වල විතරලු. ඔන්න එක නගරයක් තිබුණාලු.. සුදු ලස්සන ගොඩනැඟිලි තියෙන...වක් වෙවී ගලන ගඟක් තියෙන...වසන්ත කාලෙට ගඟ අයිනේ ටියුලිප් මල් රංචු ...

"හෙට කාර් එකේ එන්න"ඒ බ්‍රහස්පතින්දාවේ වෙන්වන්නට පෙර ඈ කීවේ හදිසියේ මතක් වූ තාලයට.ඒත් එසේ කියද්දී ඈ හිස ඇළ කළ අයුරින්ම එය දවස් ගණනක් තිස්සේ සැලසුම් කළ දෙයක් බව ඔහු දැනගත්තා.ඔවුන්ගේ හමුවීම් බොහෝවිට සිදුවූයේ දවල් කෑම විවේක වලදී.නැතිනම් රැකියාවේ පැය අටෙන් පසුව. ඔහු කාර්යාලයට තම රථය පැදෙව්වේ කලාතුරකින්. මහ මඟ වෙත අවධානය යොමු කළ යුතු නැති වීම දුම්රිය ගමන ඔහු ...

නිවා හඳ බර සුසුමින් මුදාහල කෙහෙරැල්ලෙන් නිදා උන් සිත පිරිමදියි මැදියමේ නුඹ ඇවිදින් උනා සළු ඉවසිල්ලෙන් පරාජිත සිතිවිල්ලෙන් උරාබොමි විෂ සතොසින් හලාහල තොල් සඟලින් නෙතින් මත්වූ සරාගී රුපුන් සරි සිත්තරාවී ලෙයින් සිතුවම් කරයි ඈ මියෙන තවුසෙකු විරාගී සිහින් ස්වරයෙන් සිනාසී ගයයි අවසන් නුරාගී සිය දහස් වර සමාවී සමුගනිමි පෙම්බරාවී ඉරා කවි හැම ලියවුන තබා එක මත එකිනෙක සදා රැහැනක ...

සිඳුනු කවි සිත මට උරුම කරනික්ම ගොස් ඔබ ඉතින් බෝ දුරමිදුනු පන්හිඳ බිඳුනු තුඩගිනනොනිමි අවසන් කවිය ගිලිහුන සිනා තැවරුන කවට දෙඩුමකමතක සුසුමක් සිත පාරවනඅපිට අපිවම මුණගැහෙනකොටනුඹ නොවේ මට, මම අහිමිවුන ඉනා වැනි නුඹ නෙතු කෙවෙණි තුළමගේ රුව තවමත් තියෙනවදඔහුට සැඟවූ කඳුළු වැස්සටමකා දමනට ඉතින් හැකිවිද අඳුරු සවසක දෙතොලේ පැටළුන චෙරි රසක මතකය ඉතිරි කරමිහිරි සිහිනෙක නපුරු අසුරකමට වැදුන සොඳුරුම ...

for aiming for the moon... and reaching it!මෙයයි කාලය, සිහින ඉටුවන පැතුම් අතැඟිලි අගම සුපිපෙන සිනහවක මුදු රැළිති දිලිසෙන සඳත් තනියට ලංව හිනැහෙන මෙයයි කාලය, සුසුම් වියැකෙන සුභ නිමිති පෙරමඟම දිස් වෙන තරු කිණිති මැද නිතර යන එනදුරත් ළඟ සේ දැනී නොදැනෙන සත් සයුරු දුර මැකෙන දිනකදි නිම් වළලු පියමනින දිනකදි මඳ සුළඟ මඟ කියන දිනකදි නෙතු ළඟම හසරැල් මැවෙනු ...

අහසේ පදාසයක්ම වැහිලා තිබුණු අළුපාට වළාකුළු එක අකුණු පාරකින් දෙබෑ වුණා. වැහි බින්දු එක දෙක ඇලේට වැටිලා ජනේලේ වීදුරුව බදාගත්තා. ඒ එක වැහි බින්දුවක් රූටලා යන පාර දිගේ මම වීදුරුවේ මේ පැත්තෙන් ඇඟිලි තුඩින් ඉරක් ඇන්දා. "මම දැන් යන්න ඕන" මම හෙමින් කිව්වා. "වැස්සේම?" ඔයා ඇහුවා.'යන්න එපා' නොකිව්ව එක ගැන හීනි දුකකුත්, හීනි සතුටකුත් අකුණක් වගේ මගේ හිතේ ඇඳිලා මැකිලා ...

ගිලිහී වැටෙන තරුවකහමන සුළඟේ ස්වරයක වසත් කුසුමෙක සුවඳකපින්න දිලිසෙන උදයකදැවටෙනා පෙණ බුබුලකසැඳෑ හවසක අහසකඉසින විලවුන් සුවඳකඋණුසුම් කෝපි සුසුමකදැකිය හැකි අරුමයක් තිබුණිදඅතිර බව හැර අන් යමක් වෙද ණයට ගත් අසිරියකි මේ හැමඅහිමි වන අසුරක පමාවටතරුව ගිලිහී වැටේවීසුළඟ හෙමිහිට හමාවීකුසුම මියැදී වැටේවීපින්න දිලිසී මැරේවීසුසුදු පෙණ කැටි බිඳේවීඅහස අදුරේ ගිලේවීසුවඳ හනිකට මැකේවිකෝපි සීතල දැනේවිඇස් පියන් වැසෙනා පමාවකගමන නිමවී තිබේවීනුඹ නමට වූ මතකන් හැමලොවෙන් ...