Tuesday, February 16, 2010

ප්‍රිය වදනින් ලිපි ලියමුද?

සිංහලෙන් අන්තර්ජාලය තුළ කටයුතු කළ හැකි වීම ඇත්තෙන්ම සතුටට කරුණකි. එක්තරා යුගයක මියෙමින් පවතින භාෂාවක් ලෙස අපේම අය හැඳින්වූ අපේ මවු බසින් යමක් ලියා තිබෙනු දැකීම නෙතට මිහිරි දසුනකි. සිංහලෙන් ලිවීමට යුනිකෝඩ් සෑදීමේදිත් ඒවා නැවත නැවත සැකසීමේදීත් අපමණ වෙහෙසක් දැරූ සියල්ලන්ටම ජාතියේ උපහාර හිමිවිය යුතුමය.
අන්තර්ජාලය වේගයෙන් ගම් දනව් සිසාරා පැතිර යද්දී ඈත ගම් වල දරුවන් හා වැඩිහිටියන් ද මේ අළුත් සයිබර් සංස්කෘතිය තුළ වඩ වඩාත් යහපත් ප්‍රතිඵල ලැබීම එසේ වෙහෙසුනු බොහෝ සත්පුරුෂයන් ගේ සද් කාර්යය වඩා අරුත් ගන්වනු ඇත.
සිංහලෙන් ලියැවී ඇති වෙබ් පිටු, බ්ලොග් කිහිපයක් කියවා මටත් එවැනි යමක් ලිවීමට ඇත් නම් කෙතරම් අගනේදැයි සිතුණි.
නමුත් පසුගිය දිනවල අන්තර්ජාලය තුළ සැරිසැරීමේදී මා දුටු යමක් උදහස් නොවූ අදහස් හි මුලින්ම ලිවිය යුතුයැයි සිතුවෙමි. මම සිංහල භාෂාවේ කෙළ පැමිණියෙකු නොවෙමි. එයට හේතුව අ.පො.ස (සා/පෙ) න් පසුව විධිමත් සිංහල උගැන්මක් කලා අංශයේ හැර අනෙකුත් අංශ වල සිසුන්ට නොලැබීමය. එසේ වුවත් මම මගේ මවු බසට බෙහෙවින් පෙම් කරමි. ඒනිසා මවු බස යොදා පළ වන වෙබ් ලිපි සහ ඒවාට ලැබෙන ප්‍රතිචාර ගැන යමක් ලියන්නට උත්සාහ කිරීමට මට සිතිනි.
මේ වසර පටන් ගත්තේ මැතිවරණ උණුසුමත් සමගය. අපේ රටේ ජනයා දේශපාලනය හා දේශපාලනඥයින් ගැන බෙහෙවින් සංවේදී පිරිසක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. දේශපාලන උණුසුම මෙවර අන් කවරදාටත් වඩා අන්තර්ජාලයටද දැනී තිබූ බව පැහිදිළිය. ඒ ඒ අපේක්ෂකයන්ගේ ආධාරකරුවන් අන්තර්ජාලය ඔස්සේ සිය අපේක්ෂකයාගේ ගුණත් ප්‍රතිවිරුද්ධ අපේක්ෂකයාගේ නුගුණත් ඇති තරම් ප්‍රචාරය කරණු දැකිය හැකිවිය. ඒ අතර ඔවුනොවුන් වෙත (අධාරකරුවන් අතර) ආවේගශීලීව අදහස් පළ කරණුද දැකිය හැකිවිය. මේවා කියවීමෙන් මම දැඩි සංවේගයට පත්වූයෙමි.
නිදහසින් පසුව අපේ ජාතියට (ලාංකික) සිදු කරන ලද දරුණුම අපරාධය නම් රටට පෙර තමාටත් තමාගේ දේශපාලන පක්ෂයටත් ආදරය කිරීමට අපේ මිනිසුන් පුරුදු කිරීමය. මේ අපරාධයට සියළුම දේශපාලන පක්ෂ වම දකුණ වශයෙන් හෝ උතුරු දකුණු වශයෙන් හෝ නොව සාමූහික වශයෙන් වගකිව යුතුය. ස්වකීය අපේක්ෂකයා වෙනුවෙන් ඔනෑම පහත් වචනයක් පාවිච්චි කොට අනෙකාට බැණ වැදීමට අන්තර්ජාලයේදීද අප පසුබට නොවූ බව ලියන්නේ ඉතා කණගාටුවෙනි. එහිදී පාවිච්චි කර තිබූ ඇතැම් වචන ලේඛනගත නොකළ යුතු කරම් පහත් ඒවා විය. පාඨකයා තුළ කෝපයත් වෛරයත් ඇති වන රළු පරළු වදන් වලින් එකිනෙකාට බැණ ගැනීමට නම් අප බ්ලොග් ලිවිය යුතු නැත.
ලේඛකයා යනු ස්වකීය මතය ශාස්ත්‍රීය ලෙස ඉදිරිපත් කරන්නාය. මා සතුව පරිගණකයක් සහ අන්තර්ජාල සබඳතාවය තිබූ පමණින්ම සිතට එන සියල්ල ලියාගෙන ලියාගෙන යාම එතරම් සුදුසු දෙයක් නොවන බව මගේ හැඟීමයි. ඔබට ඔබගේ දේශපාලන මතය දැරීමට අයිතියක් ඇත්තාක් මෙන්ම ඔබේ විරුද්ධවාදියාටද එම අයිතියම ඇති බව තේරුම් ගන්නේ නම් විරුද්ධ මත කියැවීමේදී කෝපයට පත්වී වෛරී භාෂාවකින් ලිවීම නතර කිරීමට ඔබට පහසුවනු ඇත.
මේ ලිපියේ අරමුණ දේශපාලන කරුණු සාකච්ඡා කිරීම නොවූවත් අන්තර්ජාලයේදී මා දුටු ඇතැම් දේ යන්තමින් හෝ සඳහන් කළ යුතුමය.
ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රධාන අපේක්ෂකයින් දෙදෙනා වූ ජනරාල් සරත් ‍‍ෆොන්සේකා මහතාටත් ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාටත් පක්ෂව ඒඒ ආධාර කරුවන් තම අදහස් විවිධ වෙබ් අඩවි සහ බ්ලොග් වල ලියා තිබුනි. මෙහිදී තම අපේක්ෂකයාට විරුද්ධව ලියා තිබූ දේවලට තර්කානුකූලව පිළිතුරු දීම පසෙක තබා ඒ ඒ ලිපි ලියූ තැනැත්තා ෆොන්සේකා මහතාගේ හෝ රාජපක්ෂ මහතාගේ ???? ලෙවකන්නන් හෝ ඊට වඩා දරුණු දේ ද ප්‍රතිචාර ලෙස ලියා තිබෙන ආකාරය බහුල දර්ශනයක් විය. එවැනිදේ පුවත්පත් වල පල නොවන්නේ පුවත්පත් කර්තෘතුමන්ලා එවැනි දේට ඉඩ නොතබන නිසාය. නමුත් අන්තර්ජාලයේදී කර්තෘවරුන්ද අපම වන නිසා අපට ඕනෑදෙයක් පළ කළ හැකියැයි සිතීම වැරදි දෙයකි.
අපේ භාෂාව ලෝකයේ ඇති ඉතා විශිෂ්ඨ ගණයේ එකකි. ඒ ගැන අපි ආඩම්බර වියයුත්තෙමු. ඕනෑම කෙනෙකුගේ ඇසට සහ සිතට ප්‍රිය උපදවන ලෙස යමක් ලිවීමට ඕනෑ තරම් වචන වලින් එය පොහොසත්ය. ඉදින් අපගේ අරමුණ විය යුත්තේ අන්‍යයන්ට බැණ ‍නොවැදි නමුත් ඔවුන් සාධාරණ ලෙස විවේචනය කරන සයිබර් සංස්කෘතියක් නොවන්නේද? ඉදින් අපි අදහස් පළ කරමු, වාද විවාද කරමු, සයිබර් අවකාශයේදී ග්‍රාම්‍ය අසැබි බස් නොලියා සාරවත් විවාද තුළින් එකිනෙකාට ගරු කරන අන්‍ය මත ඉවසන වඩාත් දියුණු සංස්කෘතියක් නිර්මාණය කරමු...

No comments:

Post a Comment