සඳ නුඹ . . .

සඳ නුඹ,
කිමද සැඟවී තවම
වළා පට ඉරාගෙන
නේන්නේ කිම . . .

පිනි දියෙන් කුල්මත්ව
පොපියෑව රෝස පෙති
තවමත්ම සුදුමැලිය
නොපෙනේද නුඹට තව

හතරවට ඝණදුරට
නුඹේ වත සතපන්න
පැන නගන පුංචි පුතු
නොනිදාම ඇකයෙහිය

නුඹේ ගැන කතන්දර
හිතපුරාවට අහන
පුතු හිඳින මානයට
ඇවිත් යනවද වරෙක

අමාවක බැවු මමද
දනිමි අද හොඳහැටිම
මගේ දිවි එලෙසමයි
නුඹත් දන්නවා නොවෙද

අප්පච්චි කෝ කොහෙද
පුතු සොයන විට ඔහුව
මම කීවේ නුඹ ගැනයි
සිතින් ඔහු සඟවාම

අනේ වරකට එබී
වළා අතරින් බිමට
නුඹේ මුව පෙන්න්නන්න
මයෙ පුතුට සැනහෙන්න . . .