දුප්පත් අපගේ බයිසිකලේ - Going Solo 6

ඕන්න එහෙනම් ඊළඟ කොටසටත් ආව.කලින් පොස්ට් එකේ අපේ අලි පැන්නිල්ල ගැන අපේ බ්ලොග් ලියන අවතාර් කොලුවා සුන්දර මඩ ප්‍රහාරයක් එල්ල කරලා තිබුනනේ.ඒවා බලල දැන් හිනා ගියත් ඇත්තටම ඒ සිද්දියට මූනපාපු වෙලේ දැනිච්ච මර බියනම් පොඩ්ඩක්වත් අමතකවෙන එකක් නෑ.

එහෙනම් අද කතාවට.අද ඉතින් කියන්න යන්නේ මගේ පලවෙනි ගමන් සගයා වෙච්චි මගේ දුප්පත් බයිසිකල් කට්ට ගැන.පොළොන් කතාවලදී මං කිව්වනේ පයින් ගමන අවදානම් නිසාම බයිසිකලයක් ගන්න මං තීරණේ කලා කියන එක.මං බයිසිකලේ ගත්තේ වැඩට ගිහිං මාස දෙකකට විතර පස්සේ.ඒ වෙනකොට දැන අඳුනගෙන හිටපු අපේ ගනුදෙනුකාර මහත්තයෙක්ගේ කඩෙන් තමා ගත්තේ.හැබැයි ඉතින් නම තියෙන ලුමාලා අනං මනං ජාතියේ එකක්නං නෙවි.නිකම්ම නිකම් කෑලි ෆිට් කොරපු බයිසිකලයක්.මට මතක හැටියට රුපියල් 4750 කට තමයි ගත්තේ.මුලින් රුපියල් 3000ක් දීලා ඒ මාසේ පඩි හම්බුනාට පස්සේ ඉතුරු ගාන බේරුවේ.

බයිසිකලේ ගත්ත දවසේ ඉදන්ම මගේ ජීවන චක්කරේ සෑහෙන වෙනස්කම් වෙන්න පටන් ගත්තා.වෙනදා උදෙන්ම නැගිටින්නේ චමරියේ ඉඳලා බැංකුවට තියෙන දුර පයින්ම අදින්න විනාඩි 15 ක් විතර යන හින්දා.ඒත් ඉතින් බයිසිකලේ තියෙන නිසා ඒ දුර විනාඩි 2 න් සුටුස්‌ ගාලා ඇදලා දාන්න පුළුවන් නිසා පශ්චාත් භාගයට ඉරගල වැටෙනකන් නිදාගන්නත් පුරුදු වුනා.හැබැයි ඉතින් ඕන්න මේ කාලෙම වගේ අපේ ඉවිල්ලටත් කණකොකා හඬලමින් තිබ්බ කාලේ නිසා උදේට කෑම කන්න ටවුන් එක එහා කෙලවරින් හොඳ කඩයක් හොයාගන්නත් මේ බයිසිකල් පැදිල්ල නිසා පුළුවන් වුනා.

දැන් මේ රබ්බඩඅය්යා වගේ හිටියට මං ඒ කාලේ කෝටුකිතය්යා වගේ.ඉතින් බයිසිකල් පැදිල්ල ඒ හැටි කම්මැලි වැඩක් වුනේ නෑ.හවසට වැඩ ඇරුනම ඇක්සසයිස් එකටත් එක්ක බුත්තල ටවුමේ ඉඳං ගම් උදාව රවුම වටේ ගොහින් එන එක ඒ කාලේ මගේ පුරුද්දක්.කොහොමත් එතකොට කිලෝමීටර් 3 ක් 4 ක් විතර බයිසිකලේ පැදෙනවා.ඉස්කෝලේ යනකාලේ සමහර දවසට ගෙදර ඉඳං මාතරට දෙපාරක් [ඔක්කොම දුර කිලෝමීටර් 32 ක් විතර ] බයිසිකල් පැදපු මට ඒක ඒ හැටි අමාරු වුනේ නෑ.කෝම වුනත් මේ බයිසිකල් පැදිල්ලෙන් වුන එකම හොඳේ තමා ඇඟපත තිබුණු ටිකත් නැතිවෙලා යෑම.

ඊළඟට ජීවන චක්කරේ වුනු වෙනස තමා ටිකක් වැඩ අඩු දවසට හවසට චමරිය පැත්තේ ඇවිත් වතුර ටිකක් නා කියාගෙන ආපහු වැඩට යන්න පුරුදුවුණු එක.ඒක වුනේ මෙහෙමයි හවසට ඉතින් ඔය අපි කඩවල් ගානේ එහෙම පොත්වලට සල්ලි එකතුකරන්න "ඩේලි කොලෙක්ෂන්" යනවා නෙව.ඉතින් අව් කූටකේ බයිසිකොලේ පැදලා දාඩිය මුගුරු හෙලාගෙන බැංකුවට ගිහිං වැඩකරන්න කලින් පොඩි වතුර පාරක් ඇඟට දාගෙන ගියාම ඇඟටත් පහසුයි වැඩත් ලේසියි.කොහොමත් ඒ කාලේ දැනට වැඩිය රෑ වෙනකල් අපිට වැඩකරන්න වුනා.ඒ.සී කාරිය එහෙම හයි කොරලා නොතිබුණු නිසා රස්නේ වැඩිකාලෙට ෆෑන් එකෙන් වදින හුළඟත් කම්මලේ මයිනහමෙන් හුලන්ගහන්නා වගේ තමයි දැනුනේ.ආ...බයිසිකලෙන් ආපු ගමන ඒ පාරේ කැලේ පැන්නා නෙව...ඉදිල්ලකෝ ආයිත් ඕන්න පාරට ගත්තා...

බයිසිකලේ ගැනිල්ලෙන් වුනු අනිත් හොඳේ තමා නිවාඩු දවසට,ගෙදර නොයන සති අන්ත වලට එහෙම පොඩි ට්‍රිප් එකක් කාරිය යන්න පුරුදුවුණු එක.ඕන්න එහෙම දාසක් මං අපිත් එක්ක වැඩකරපු ඒ පැත්තේ මල්ලිලා දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක කුඹුක්කන් ඔයේ නාන්න ගියා නෙව.අපි තුන හතරදෙනා පුට් බයිසිකල් පැදගෙන බුත්තල හෙළගම පාරෙන් තමයි ගියේ.ඔය පාරෙනෙව අර පස්සේ කාලෙක බස් එකට බෝම්බ තිව්වෙත්.ඕන්න ඉතින් අපි බෝම ලස්සනට බයිසිකල් පැදගෙන ගොහින් කුඹුක්කන් ඔයේ කැලේ මැදක් හරියට ගොහින් නෑවා.ඔහොම අපි ටිකක්වෙලා නාන කොට ඔයේ වතුරත් එක්ක කොලරොඩු පාවෙලා එන්න ගත්තා."අය්යේ ..අය්යේ..විගහට ගොඩට එන්න"අපිත් එක්ක ගියපු ඒ පැත්තේ මල්ලිලා ගොඩට දුවන ගමන් කෑගැහුවා.මාත් මේ මොකක්ද කියලා දන්නේ නැතත් කෝකටත් විගහට ගොඩට ආවා.එහෙම ඇවිත් විනාඩි දෙක තුනක් යන්න කලින් මහා වතුර පාරක් එන්න ගත්තා.අපි හිටපු හරියට නොවැස්සත් උඩහ පැත්තට වැහැපුගමන් දෙගොඩ තලාගෙන වතුර ගලන එක තමයි වෙන්නේ.ඊට කලින් ඔය දෙපැත්තේ එකකහුවෙලා තියෙන කොලරොඩු තමයි පාවෙලා එන්නේ.ඉතින් අපි ඕවෑ දන්නවයි කියලයි.කෝම හරි එදත් බේරුනා....නාලකියලා උයාගෙන ගියපු බත් ගෙඩි දෙකතුනටත් වගකියලා අපි ආපහු එන්න පිටත් වුනා.දෙය්යන්න්ටම ඔප්පු වෙච්චාවේ පාරට ඇවිත් බලනකොට බයිසිකල් රෝදේ කරකටුවක් [කර ගහේ කටුවක්] ඇනිලා හුළං බහින්න පටන් ගත්තා.ඉතින් මේ කැලෑපාරේ මොන වින්කල්ද?පයින්ම බයිසිකලේ තල්ලු කරගෙනම එන්න පිටත් වුනා.ටිකවෙලාවකින් සමූපකාරෙ ලොරිය ඔක්කම්පිටියට ගිහිං එන ගමන් ඒ පාරෙන් ඇවිත් හම්බුනා.ඒක නිසා ඉක්මන්ට එන්න පුළුවන් වුනා.නැත්නම් තාම එනවා...

මං ඔක්කම්පිටියෙත් ටික දවසක් වැඩ කලා නෙව.ඕන්න ඉතින් එහේ වැඩකරන සමහර දවස්වලට බස් එක නැති දවසට මං වැඩට ගියත් මයේ බයිසිකලෙන් තමා.හැබැයි ඒ පාරේ වැලිආර කියන හරියේ අලි ඉන්නවා කියලා බැංකුවට එන කෙනෙක් කිව්වට පස්සේ මං බයිසිකලෙන් ඒ පාරේ යනඑක නැවැත්තුවා.ඒ වගේම මං කලින් කිව්වා වගේ අපි වැඩ ඇරිලා එනකොට රෑ වෙනවනේ.ඒකනිසා මං ටික දවසකින් බයිසිකලේට ඩයිනමොවකුත් හයිකොරගත්තා.හැබැයි ඒකෙන් පස්සේ වුනේ ලෙහෙසියක් වගේම තව අකරතැබ්බෙකුත්.ඒ තමයි අපේ කොස් මහත්තයාට බඩු මදිවෙනකොට ටවුමේ බාර් එකෙන් බඩු සප්ලයි කරන්න වුනු එක.ඉස්සරනම් 'මේ තිත්ත කරුවලේ යන්න බෑ" කියලා මග ඇරියත්."අනේ බං හොඳ එකාවගේ ගිහිං වරෙන්කො,දැන් බයිසිකලේට ලයිට් එකකුත් තියෙනවනේ" කිව්වම ඉතින් කට උත්තර නැතිවෙනවනේ.

බයිසිකලේ තිබ්බ හින්දම රෑට උයන්න කම්මැලි වුනාම ඕන වෙලාවක එලියට බැහැලා රෑ කඩේකින් කන්න යන්න පුළුවන් වුනු එකත් හොඳට හිටියා.ඕන්න ඔය විදිහට බයිසිකලේ හින්දම මගේ දින චරියාව සෑහෙන්න වෙනස්වුනා.හැබැයි ඉතින් කොච්චර පැද්දත් මං එහේ හිටපු අවුරුදු තුනටම මයේ බයිසිකලේ මගේ පොකට් එකට ලොකු බරක් වුනේ නෑ.උපරිම පැච් එකක් ටියුබ් එකක් බ්රේක් පළුවක් දෙකක් දාන්න ගිය වියදම තමා.ලොකුම වියදමකට කියලා ගියේ ඉතින් ටයර් එකක් දාන්න ගිය වියදම තමා.මං බඩල්කුඹුරේ වැඩට යනකොටත් උදේට බස් එකට යන්නත් බයිසිකලේ තිබ්බ එක ලොකු පහසුවක් වුනා.

වැඩට ගිහිං අවුරුදු තුනකට පස්සේ මට ස්ථාන මාරුවක් ලැබුනා..හැබැයි ගමට නෙවි..ගෙන්දගම් පොලවට.ඒක නිසාම ඇදුම් කැඩුම් ටිකත් අරං බස් එකේ නැග්ගට මට මයේ බයිසිකලේ ගේන්න පුළුවන් වුනේ නෑ.හැබැයි බුත්තලට කෝච්චියක්වත් දිව්වනම් කෝච්චියේ දාල එවන්න තිබුනා.ඒත් ඉතින් මට වුනේ මගේ දුක සතුට බෙදාගන්න හිටපු හොඳම යාලුවවත් දාලා එන්න වුනු එක.ඒක අදටත් මට ලොකුම දුකක්.ඊට සෑහෙන කලකට පස්සේ දවසක් මං බුත්තල ගියා.එතකොටත් බයිසිකලේ චමරියේ ඇතුලේ පැත්තකට කරලා දූවිලි වැදි වැදී තිබුනා.අපි ආවට පස්සේ චමරිය නිකම්ම පාළුවට ගිහිං.දවසක් අපේ ප්‍රයිවට් සිකුරිටි ලාල් අය්යා මට කෝල් කරලා "මල්ලි ..ලොකු කොල්ලා බයිසිකලයක් ඉල්ලනවා..මං චමරියේ තියෙන මල්ලිගේ බයිසිකලේ හදලා ගන්නද ?" කියලා ඇහැව්වා.මං හා කිව්වේ නෑ [මොකද මට හිතට එකඟව එහෙම කියන්න බෑ ] හැබැයි මං එපා කිව්වෙත් නෑ ........