දැන් මේ පණ්ඩිත කතා කිව්වට, ඒ කාලේ හමුදාව උතුර නිදහස් කරගද්දි, ඒකට බැචාත් අත්දෙකම උස්සලා සහය දුන්නා. දහස්ගාණින් මැරෙන්නෙ ත්‍රස්තවාදීන් මිසක් සාමාන්‍ය මිනිස්සු නෙවේ කියලා බැචා බැචාටම කියාගත්තා. ත්‍රස්තවාදීන් කියන්නෙත් මිනිස්සු කියලා බැචාට මොහොතකට අමතක වුනා. කිලෝමීටර් විස්සක් ඇතුලෙ හිරවෙලා මිනිස්සු දුක්විදිද්දී, බැචාට හිතුනේ ඒ දුක ජයග්‍රහණයක් වෙනුවෙන් කරන්න ඕන කැපකිරීමක් කියලයි. හමුදාවේ අයියලා කැබිතිගොල්ලෑවේ සමූලඝාතනය වෙද්දි බැචාට දැනිච්ච දුක-සංවේගය, ආටිලරි වලට අහුවෙච්චි එල්.ටී.ටී.ඊ කාලකන්නින් ගැන ඒ කාලෙ බැචාට දැනුනෙ නැහැ.
හැබැයි දැන් හැරිලා බලද්දී, එහෙම නොවුනේ ඇයි කියල බැචාටම හිතෙනවා. රණවිරුවන්ට අපිහැමෝම ගරුකරනවා. ඒ ඔවුන් කරපු කැපකිරීම් වලට; බැචාලා වෙනුවෙන් කාපු කට්ටට. හැබැයි එල්.ටී.ටී.ඊ කාරයත් කැපකිරීම් ගොඩක් කරා -තමන් පෙනී හිටපු මතය වෙනුවෙන්. දෙගොල්ලොම කරේ මිනිස්සු මරන එක. හැබැයි අපි එක කොටසක් විතරක් සමරනවා. ඒකට හේතුව, එයාලා පෙනී හිටපු හේතුවල සාධාරණකමද? එහෙම නැත්තං ඒ හේතු අපේ විශ්වාස වලට අනුරූපි හින්දද? බැචාට හිතෙන්නේ වඩා ප්‍රබල දෙවැනි හේතුව කියලයි.
ඒ හැමදේටම වඩා බැචාට පුදුමයි සංඝයාවහන්සේලා යුද්ධෙකදී එක පැත්තකට හරි සහයෝගය දක්වන්නේ කොහොමද කියන කාරණේ ගැන! රණවිරුවන්ට සෙත්පතලා ආශිර්වාද කරද්දි, පින්කම් කරද්දී, හතුරෙක් උනත් මරන එක වැරදියි කියලා කට ඇරල කියන්න එක හිමිනමකට හරි බැරිවුනේ ඇයි? හමුදාවට විතරක් නෙවේ, එල්.ටී.ටී.ඊයටත්; ධර්මයට වඩා ආණ්ඩුවේ දේශපාලන මතය වැදගත් සාසනයක් තියෙන එකේ තේරුම මොකක්ද ඇත්තට? (ඕක අවිහිංසාව ගැන බණ කියන අනෙක් ආගම් වලටත් අදාලයි). එහෙම බලද්දී හන්දියක් හන්දියක් ගානේ යුද්ධෙට සෙත්පතලා බැනර් උස්සපු (බැචාත් ඇතුළුව) අපි හැමෝම කරලා තියෙන්නේ මිනිහෙක් මරන්න අනුබල දීම නෙවේද? ඉතිං ඒක වැරැද්දක් නෙවේද? බැචා අහන්නේ බුද්ධාගමේ තියෙන බොහොම පැහැදිලි ප්‍රශ්නයක්.
බැචා කියන්නේ නෑ ප්‍රභාකරන් හරියි කියලා. හැබැයි ප්‍රභාකරන් වගේම යුධ ජයග්‍රහණයේ ගෞරවය දිනන්න පොරකන මහින්ද මහත්තයයි, ෆොන්සේකා මහත්තයයි තුන්දෙනාම බුද්ධාගමේ කියලා තියෙන විදිහට පවුකාරයන් නෙවේද කියලා බැචාට හිතෙනවා. ඉතිං අන්තිමේට සදහන් කරපු උදවිය දෙන්නට සංඝරත්නය සෙත්පතන්නේ මොන පදනමෙන්ද කියන එක බැචාට ප්‍රශ්නයක්.
ඔය තුන්දෙනා විතරක් නෙවෙයි, මේරටේ මිනිස්සුන්ගේ ලේ වගුරන්න දිරිදුන්න බැචාලත් පවුකාරයෝ. හැබැයි තමන්ගේ වාසියට තමන් කරේ වැරැද්දක් කියලා නොතේරෙන බැචාලා ඔය හැමෝටම වඩා පවුකාරයෝ කියලයි බැචානං හිතන්නේ. නමුත්, මිනිස්සු කරන වැරදි මිනිස්සුන්ට තෝරලා බේරල දෙන්න ඉන්න ආගමික නායකයොත් නිහඩ වෙනවා තරම් පාපයක් තවත් ලෝකෙ තියෙනවද?
හොඳ හැරී බැලීමක් , මේ කාරණා වලට මාත් එකඟයි . කොහොම වුනත් රාජ්‍ය පාලනයේදී 100%ක් ධර්මානුකූල වෙන්න අමාරුයි , සමහර අවස්ථාවල නොවැලැක්විය හැකි යුද්ධ වලට පාලකයින්ට මැදිහත් වෙන්න සිද්ධ වෙනවා (එල්ටිටියට තිබුන එකම විසඳුම යුද්ධයද කියන එක වෙනම කථා කල යුතු එහෙත් දැන් වලංගු භාවයක් නැති දෙයක් නිසා ඒක පැත්තකින් තියමු ) , ධර්මාශෝක රජ්ජුරුවන් වුනත් දැහැමි පාලනයකට ගියේ ඔහුට අභියෝගයක් එල්ල නොවෙන තරම් අධිරාජ්‍යක් ගොඩ නැගුනාට පස්සේ , දුටුගැමුණු මහා පරාක්‍රම බාහු වගේ රජවරුන්ගේ සාසනික සේවා වල පිටිපස්සෙත් ලේ වැගුරුනු යුද්ධ තියනවා . රජවරුන්ගේ කාර්යය කොහොම වුනත් බෞද්ධ භික්ෂූන් එදත් අදත් මේ යුද්ධ වලට ආශිර්වාද කරපු එක නම් මටත් ප්‍රශ්නයක් , මොකද ගෞතම බුදුන්ගේ අනුගාමිකයින්ට මොනව තත්වයක් යටතේ එහෙම කල හැකි යැයි මම විශ්වාස කරන්නේ නැ . බෞද්ධ දර්ශනයේ තියන ලිහිල් රිති සම්ප්‍රදායන් නිසා ඕනි තරම් සාධාරණී කරනයන් කරන්න පුලුවන් ඒත් තම තමන්ගේ හදවතට තට්ටු කරල බැලුවොත් වැරැද්ද පෙනෙයි
ReplyDeleteතිත්ත උනත් ඇත්ත මේකයි.. යුද්දේ කාලේදී එක දවසක් හමුදා නිලදාරීන් කණ්ඩායමක් දළදා මැදුරේ ඇතුළු මැදුරට ගත්තා .. මොකක් හරි වැදගත් ගමනකට පෙර වෙන්න ඇති කියල මන් හිතුවා. යුද්දයක් කියන්නේ මොන අදහසකින් කලත් මැරිල්ලක්.. එතෙන්දි එක පැත්තක් බුදු සරණ පැතීම ගැන මට ඒ වෙලාවේම ඇති උනේ විචිකිච්චාවක්..
ReplyDeleteNiyamai.Digata awankawa liyanna.
ReplyDelete