යලි වඩින් සරා සඳ

සිසිලක්ව සුව දෙමින්
අනන්තයේ සිට කොනේ
දෙනෝදසක් මෑදින්
මා සොයා ආ දිනේ
දොතින්ම තබා
පිවිතුරුව හද පුදසුනේ
නිබඳ නුඹ කවියක්ව
සුපිපුනා මගේ සිතේ
ඒ සිසිල් සුලඟමයි
නොසිතු ලෙස රළු වුනේ
නිසල නුඹ නොවෙද එක
මොහොතකට සෙලවුනේ
මට හොරා නුඹේ සිත
බොහො දුරක ගිය දිනේ
දෑනිනි මුලු ලොවම එක
මොහොතකට නෑවතුන ලෙසේ
නොදෑන හෝ දෑන දෑනම
නුඹ මුලා වුනු වෙලේ
හෑර යාම නොතරම්ය
එ සෙනෙහසට හදවතේ
නුඹට පිදු සෙනෙහෙ ගඟ
ඉවුරු තලනා දිනේ
ඉරිතෑලුනු සිත යලිදු
පෙමෙනි පිරියම් වුනේ