කෘතීම ජීවිතය

     සිතුවිලි අකල් මරණයකට ගොදුරු විය. සිතන්නට ඉඩ හසරක් නොවූ මනස යාන්ත්‍රික විය. මා හඹාගිය ජීවිතය මා පසුපස හඹා එන්නට විය. පරක් තෙරක් නොමැති දිවි සයුර මැද කුඹ ගසද හබල් ද අහිමි ජීව නෞකාව තනිවිය. දටු කිසිවක් එහි නොවුනි. අවසානයේ සියල්ල සිහිනයක් විය. මවාගත් ලොවක් විය. 

පිවිසුනෙමි වර්තමානයට

විවර කලෙමි වසාගෙන සිටි දෑස 

අවසන් කලෙමි දුටු සිහිනය

පැවසුවා වුවද නොදුටු බව සිහිනයක්, සිතා සිටියා වුවද නොරැවටුන බව තමන්, සිදුව තිබුනේ එයම නොවේද...

බලව දෑස් හැර, අවට ඇතිදැයි කිසිත්

ඇත ඒ සිහිනයෙන් දුටු දේ නොව, අන් යමකි

පලක් ඇත්දැයි නොවැටහෙන යමකි

සුන්දරත්වය, සතුට, කොහිද ජීවිතයට ඇත්තේ? ‍නොතේරෙන නුමුදු දුක් ගැහැටින් පිරි ඉතිරුනු ජීවිතයකි ඇත්තේ...

සිනහව බලෙන් ඔබ්බවන ලද්දකි, ප්‍රිය වචනය තියුණු තුඩකින් කැටයම් කරන ලද්දකි, පාට තීන්තෙන් සායම් කරන ලද දැඩි සේ කෘතීමකරණය වූ යමකි ජීවිතය...

සපල බලාපොරොත්තු, ස්වාභාවිකත්වය, නිර්මාණශීලීත්වය යි අහිමි ජීවිතයට සදාකල්හිම...

එසේනම් කුමටද මේ කෘතීම ජීවිතය???