නැගිටින්න මගෙ පුතේ මොකද ඔය නොඉඳ නුඹ මගෙ උකුළෙ කොහෙද ඔය අනේ මගෙ රත්තරන් ඇයි කිසිත් මොකද මගෙ පුතා අද තවම නොම කරන්නේනිදියන්නෙනොකියන්නෙනැගිටින්නෙ නොමිනිසුනි මට කියව් මගේ පුතු කළ මේසා වු දඬුවමක් පුතුට දුන්නේ කිරි බිඳක් මිසක වෙන ඔහු රටක් තව පුතුන් කීදෙනකු මෙහෙම වරදඇයිදඉල්ලුවදබිලිගන්නවද කුරිරු සැඩ රළ පතර සිඟිති කය මේ මහා අහස යට තනිවෙනව ‘අනේ අම්මේ’ කියා ...

වර්ණ කුලකයේ ‘අවසරයි මට යන්න’ පැදිපෙළ වෙනුවෙන් ලියැවුණු කොමෙන්ටුවකි.

තුන් හිතකවත් නොවුණි නුඹේ දිවි සිඟිති සිරුරට නුඹේ දශමෙකුදු සේයාව හෝ නුඹේ ලැබුණි නම් සත්තමයි පොරකන්නෙ නුඹේ දිවි ඩැහැගන්නරිදවන්නදැකගන්නරැකගන්න නුඹෙ කරුමෙ ගෙවුණු තැන මා කරුම නොදැන හෝ වුණු මහා පවට මම ගතින් නුඹ වින්ද දුක් සිතින් සිහිකර මළත් නුඹ, පුතුනි මම මැරි මැරී දිවි රැස්කළෙමිපසුතැවෙමිහඬමිගෙවමි ...

උපන්නෙත් මා තනිවමයි මා මියෙන්නෙත් තනිවම තමයිනමුඳු ජීවත්වෙන්න මාහට ඔබේ සෙනෙහස අවැසිමයිකිසිදු අඩුවක් නොකර හද පිරි පෙම පිදුවෙ ඒ හින්දමයිලදත් නොලදත් ඔබෙ සෙනෙහෙ මතු මගේ සෙනෙහස ඔබටමයිඔබේ සිනහව දකින්නට එය රකින්නට කැප වුණු වගයිමගෙ සිහින මගෙ පැතුම් සමඟින් අතැර දැමු දේ අපමණයිඔබම වෙනුවෙන් මගේ දිවියම මා සිතුවෙ කැප කරන්නයිකිසිත් ආපිට පැතුව නම් ඒ ඔබේ සෙනෙහස විතරමයිමිනිස් පුහුදුන් මගෙත් ඔබගෙත් බොහෝ ...

නැවත එන්නම්

කාගේ කවුරුද කොතැනින් ආවද කොතැනට යන්නද නැහැ වාගේ ඉඳහිට ලැබෙනා අහරක් බෙදා හදා ගෙනමයි ගෙයක් දොරක් නැත අව්වට වැස්සට ඉන්න හිටින්නට සෙවණ කාත් කවුරුවත් නැති අපි දෙන්නට අපි දෙන්නා විතරයි දන්නේ කන්නේ වුණේ ඉන්නේ ...

කාලයේ දිගු ගමන එකට එක්වී කෙටි දුරක් ජීවිතයෙ නිති අරුත මෙයම නොමවෙද හොඳම සමඟින යන කියැවෙන නිදසුන

ඇති පමණ කාසි නැත නුඹේ කුස සිඟා ගෙන ආවෙ මම බත් කටක් එපා අමනාපකම් කුසය නොම පුංචි බලු පැටවුන්ට දෙමු ඉතිරි බත් පුරවන්ට කවන්නට පිරුණාට කට

හිස තියාන ඉන්න මටහිතයි ඔබේ උරහිසටඅහිංසක වුණත් ඒ සිතුවිලි නැගි මසිතට...දනිමි හිතන්නටවත් නැහැ අයිතියකුදු මට...

ඇත්තටම දුකයි මගේ හිතටඔයා ගොඩා.........ක් දුරයි දැන් මටමෙහේදිත් ළඟ නොහිටියටපාළුවක් දැනුණෙ නෑ මේ තරමට

විටින්විට කැරකෙමින් තැනින්තැන දඟකරන සුළං රැළි අතු අගම පත් ඉරුව මත ඇදෙන පැන්සලට අපූරුයි අගේ ඇති සිතුවමක් ඇවිදලාදැවටිලාබරවෙලානිමකළා

නොගැඹුරු නයාරිත් මුහුදෙන් වට සුන්දර මරීතා දිවයින තුළ සැඟවුණු වෙරළ තෙර විස්මිත බව තැනුමකි සොබාදම් අරුමය කෙරුන තිබෙන පෙනෙන කියාදෙන